Bajeczne desery inspirowane księżniczkami Disney’a

Mam w sobie sporo z dziecka. Uwielbiam piżamy z zabawnymi nadrukami i wygodne, puchate papucie. Podjadam słodycze gdy nikt nie widzi, a potem się tego wypieram. Układam puzzle i kocham gry planszowe. A gdy mi smutno, zawijam się w kołdrę jak w burrito, zamykam się w sypialni i oglądam bajki…

Po jednym z ostatnich takich maratonów z kreskówkowymi bohaterami, postanowiłam wziąć na tapetę księżniczki Disney’a i inspirując się ich postaciami stworzyć coś pysznego. Księżniczki w większości są słodkie i urocze – takie też miało być to, co stworzę. Padło więc na bajeczne desery :) Należy jednak wziąć pod uwagę, że choć mam w sobie sporo z dziecka, to jednak jestem już dorosła – desery są więc eleganckie na tyle, by można było podać je np. na balu ;) No i oprócz Disneyowskich wersji bajek, znam też ich pierwowzory – często dużo bardziej drastyczne od oryginału ;)

Tym razem postanowiłam podejść do sprawy kompleksowo i na ile było to możliwe, kierowałam się nie tylko kolorami, charakteryzującymi postacie, ale też ich pochodzeniem, zwyczajami i towarzyszącymi im atrybutami. Na ile mi się to udało – musicie ocenić sami :) Niezależnie jednak od Waszej opinii –  bawiłam się przy tym przednio! W końcu przygotowanie całej serii wymagało ode mnie obejrzenia wszystkich bajek jeszcze raz! :)

Uprzedzę od razu pytania – nie byłam w stanie przygotować przepisów inspirowanych wszystkimi postaciami Disney’a. Chciałam jednak, by w serii znalazły się wszystkie znane mi, pierwszoplanowe (to istotne!) Księżniczki – jeśli którąś przeoczyłam to znaczy, że… jeszcze nie oglądałam tego filmu! Długo zastanawiałam się, czy włączyć do cyklu drugoplanowe kobiece postaci, takie jak Megara z Herkulesa czy Esmeralda z Dzwonnika z Notre Dame, jednak uznałam, że 12 przepisów to i tak już wystarczająco roboty. Musicie mi więc wybaczyć, jeśli kogoś zabrakło.

Tekstu jest dużo a w nim – trochę wyjaśnień, trochę fabuły (uwaga, spojlery!), trochę humoru – gorąco polecam poczytać :)

Zacznijmy więc… chronologicznie!

Jeśli chcesz pobrać wszystkie zdjęcia połączone w jedną grafikę, kliknij TUTAJ – niezależnie jednak gdzie się będziesz nimi dzielić, nie zapomnij wspomnieć o źródle!

KRÓLEWNA ŚNIEŻKA – JABŁKO W KARMELU

Historię Królewny Śnieżki zna chyba każdy – po tym, gdy macocha wygnała ją do lasu, a jej urok osobisty powstrzymał sprzedajnego myśliwego, przed odebraniem jej życia, zamieszkała sobie z siedmioma niziołkami, którzy tym samym wygrali los na loterii, bo Śnieżka prała, sprzątała, podawała im szamę (czyli robiła wszystko o czym siedmiu dorosłych chłopa mieszkających pod jednym dachem może marzyć). Jej życie całkowicie postawiło na głowie zatrute jabłko, które wręczyła jej macocha, bo to życie jej po prostu odebrało. Mało kto wie, że w oryginale historii macocha podejmowała aż trzy próby zabicia Śnieżki – za pierwszym razem podarowała jej gorset, którym próbowała ją udusić, za drugim – zatruty grzebień. Pierwsze dwie próby były nieudane, ale łakomstwo i dobre żarło jak zwykle zwyciężyło wszystko i jabłko dało radę Śnieżkę w końcu powalić na glebę. Stanęło jej jednak w gardle, tym samym dając Księciu szansę na wyssanie go wystarczająco namiętnym pocałunkiem. Do dziś trochę niepokoi mnie fakt, że chłop rzucał się do całowania zwłok znalezionych w lesie, no ale niech mu tam, co ja wiem o romantyzmie. Tak przynajmniej było w wersji Disneyowskiej, bo prawdę mówiąc ludowa baśń niemiecka ma jeszcze bardziej popaprane zakończenie – tam Książe przejeżdżając obok trumny tak się zachwycił widokiem denatki, że ubłagał krasnoludki, żeby oddały mu jej ciało. Podczas przenoszenia trumny i na skutek mojtania w te i wewte nieboszczką, z ust wypada jej zatruty kawałek jabłka, Śnieżka ożywa, a Książe natychmiast pada na kolana prosząc by została jego żoną. Co jeszcze dziwniejsze, Śnieżka się zgadza.

Moje jabłko absolutnie nie jest zatrute, ale wygląda tak apetycznie, że też nikt mu się nie oprze. Oblane karmelem czerwonym jak krew (a tym samym, według legendy, czerwonym jak usta Śnieżki), mieni się tak pięknie, że nie mogłam się zdecydować czy je jeść czy tylko na nie popatrzeć.

KOPCIUSZEK – DYNIOWE CAKE POPS 

Nowa żona ojca to najwidoczniej według Disney’a największe zło, jakie może spotkać dziewczynę, szczególnie gdy ojciec nagle znika z horyzontu (bo mu się na ten przykład umrze). Po historii Śnieżki, którą macocha próbowała zabić, przyszła pora na Kopciuszka, nad którym babsztyl i jej dwie wątpliwej urody córki znęcały się psychicznie. Wersja Disney’a jest jednak jedną z 700 (sic!) wersji tej opowieści – we wszystkich jednak przewijają się motywy dobrej wróżki, balu i zgubionego pantofelka. Nie wiem jak kurde nieforemną stopę musiał mieć ten Kopciuszek, skoro w całym królestwie nie znalazł się nikt, kto mógłby jej buta wcisnąć na swoją nogę – ja jak próbuję kupić buty w moim rozmiarze, to zwykle jest już wykupiony, bo tyle kobiet nosi takie same… No ale do rzeczy – u Disney’a na bal wiozła kopciuszka karoca z dyni, tak więc postawiłam na dyniowe przekąski – tak piękne, że można by je podać na balu. Owinięte w plastyczny lukier są tak słodkie, jak happy end tej historii. Dla niewtajemniczonych dodam, że Disney pominął w zakończeniu najsłodszą część – zemstę. Nie pominęli jej jednak Bracia Grimm, którzy dokładnie opisali jak to przyrodnim siostrom idącym w ślubnym orszaku Kopciuszka gołębie wydziobały oczy.

ŚPIĄCA KRÓLEWNA – MALINOWA PIANKA NA BISZKOPCIE PRZEKŁADANYM DŻEMEM

To kolejna historia, która uczy dziewczynki, że jak będą leżały nieprzytomne, to zaraz zjawi się ktoś, kto spróbuje je obmacać. Śpiąca Królewna zapada bowiem w sen w wieku 16 lat czyli mniej więcej wtedy, kiedy większość nastolatek zaczyna poznawać na czym polega mieszanie alkoholi i imprezy w klubach. Disney sprytnie ukrył to jednak pod metaforą wrzeciona i ukłutego paluszka. Jak tylko padła, to zaraz zjawił się jakiś typek podający się za Księcia, który rzucił się do całowania. Tym razem jednak historia kończy się dobrze, bo Królewna budzi się, nim zdążył zrobić coś więcej. Widać całował dobrze, bo Królewna szybko godzi się zostać jego żoną. Disney na tym kończy swoją historię, ale w oryginale był ciąg dalszy – ze względu na swoją drastyczność, w większości przypadków pomijany (chyba, że dzieciak któremu opowiada się bajkę jest wyjątkowo nieznośny i trzeba go czymś nastraszyć). Otóż Książe może i był sobie spoko koleś, ale teściowa już niekoniecznie – niczym ówczesny Hannibal gustowała bowiem w pieczeniach z małych dzieci i próbowała za wszelką cenę zeżreć swoje wnuki. Jak widać bajki nie zawsze kończą się na “i żyli długo i szczęśliwie”. Niemniej jednak zakończenie Disneya jest różowe jak sukienka Królewny i taka też jest moja propozycja deseru. Malinowa pianka jest mięciutka i puszysta niczym łóżko na którym Królewna przespałaby i sto lat…

ARIELKA – MAKARONIKI Z KOKOSOWYM KREMEM

Choć większość Księżniczek Disney’a miała swoje głupiutkie zachowania, to jednak Arielka inteligencją nie grzeszyła wcale. Można jej jednak to wybaczyć, bo jeśli przez całe życie wychowywanym się jest na dnie oceanu i gada się główne z rybą to ma się prawo do pewnych braków w edukacji. Fakt, że miała tylko 16 lat i myślała hormonami z pewnością też się przyczynił do tego, że postanowiła wejść w pakt z diabłem (a konkretniej z wiedźmą) i oddać swój głos, w zamian za nogi. Chociaż prawdę mówiąc, jakby się tak dobrze zastanowić to za tak zgrabne nogi pewnie niejedna wiele by oddała. Disney znów podszedł do tematu niewychowawczo, bo nastoletni bunt i wszystkie głupie decyzje kończą się dla Arielki szczęśliwie i wychodzi za swojego Księcia (a nie jak w oryginale, gdzie zrozpaczona Arielka rzuca się ze skał do morza).

Anyway – słodyczy w Małej Syrence nie brakuje, więc i deser musiał być wyjątkowo słodki. Padło na makaroniki przypominające nieco wyglądem małże z perłą w środku. A dlaczego kokos? Disney nigdy nie zdradził skąd właściwie pochodzi Arielka – niektórzy obstawiają wybrzeża Danii skąd pochodzi historia, inny, biorąc pod uwagę podwodną florę i faunę stawiają raczej na Pacyfik. Sam krab Sebastian mówi i śpiewa natomiast z wyraźnymi naleciałościami Karaibskimi. Uznałam więc, że choć Arielka nosi stanik z muszelek, to równie dobrze mogłaby go zamienić na skorupki kokosa ;)

BELLA – GRUSZKI PIĘKNEJ HELENY CZYLI GOTOWANE GRUSZKI W CZEKOLADZIE

O Belli nie dam złego słowa powiedzieć – nie dość, że skromna, oddana i życzliwa, to jeszcze oczytana i całkiem nie głupia. Ona pierwsza wiedziała też, że drwalo-seksualny look Bestii jest znacznie ciekawszy niż obcisłe portki Gastona. I za to ją szanuję.

Do “Pięknej i Bestii” mam też sentyment z innego powodu – do dziś pamiętam jak ciocia zabrała mnie do McDonalda na mojego pierwszego Happy Meala, skąd wyszłam dumnie dzierżąc w ręku zabawkę Płomyka. Pół nocy zapalałam go pod kołdrą patrząc jak się świeci ;)

Skoro jest Bella (czyli “piękna”) to muszą być Gruszki Pięknej Heleny. Nie dość, że żółta gruszka z lejącą się czekoladą przypomina trochę suknię i włosy Belli, to w dodatku jest to rodowity (bo francuski) deser Księżniczki. Jestem pewna, że by jej smakował!

JASMINE – MUS SUŁTAŃSKI Z RUMEM I RODZYNKAMI

Dla Jasmine uczyniłam mały wyjątek w tym zestawieniu, bo choć nie jest tytułową bohaterką, to tak ją lubię, że nie mogłam się powstrzymać. Kaman! Laska ma swojego własnego tygrysa! Zazdrość na maksa! Poza tym to pierwsza Księżniczka, która nosiła portki i naprawdę fajną biżuterię. I dodatku kocha się w niej fajny gość – niby złodziej, ale taki bardziej arabski Robin Hood. 

Orientalne klimaty wymagają dwóch rzeczy – przepychu i przypraw. Obie są w tym deserze. Jest też mało orientalny, ale za to wysoko procentowy rum, dlatego tego deseru raczej nie polecam dzieciom. Nie jest to typowy “krem sułtański” jaki możecie znać. To raczej deser luźno nim inspirowany.

POCAHONTAS – ORZECHOWY BISZKOPT Z KREMEM CZEKOLADOWO-PEKANOWYM

Z Pocahontas kojarzą mi się przede wszystkim trzy rzeczy – pierwsza to fenomenalny soundtrack (wybaczam nawet to, że śpiewa go Edyta Górniak), druga to że wszystkie (nie wiedzieć czemu) kochałyśmy Johna Smitha, a trzecia, to że byłam za Pocahontas przebrana na baliku w pierwszej klasie podstawówki. Koleżanka z ławki również. Co gorsza – miała fajniejszy kostium ode mnie i do dziś mam z tego powodu kompleksy.

Pocahontas fabułą przypomina nieco film Avatar (to info dla tych, którzy popierdzielili kolejność i zaczęli od tego drugiego) – obcy przybywa na nowe lądy nie wiedząc, że plan jest taki, by je zniszczyć, zakochuje się w “tambylce” i razem z nią broni piękny świat przed zniszczeniem. Smith w sumie na koniec okazuje się głupią pałą, bo wsiada na swój statek i wraca tam, skąd przybył, zamiast razem z Pocahontas hasać po lesie trzymając się za ręce. Dół na maksa, ale Pocahontas głupia nie jest, niczego jej nie brakuje, więc w drugiej części szybciutko przygruchała sobie kogoś nowego. No! I w sumie to jest dobra bajka, bo przynajmniej od dziecka uczy, że pierwszy nie zawsze musi koniecznie być ty ostatnim ;)

Pochodzenie czekolady to kwestia dyskusyjna, bo wielu sobie ją przypisuje. Pewne jest jednak, że Indianie raczyli się już kakaowymi przysmakami, a i orzechów im nie brakowało. Szczególnie pekanów, które w Ameryce Północnej występują dość powszechnie. Indiańskim deserem nie mogło być więc nic innego jak orzechowo-czekoladowe ciasto.

MULAN – CIASTECZKA Z WRÓŻBĄ Z POLEWĄ Z BIAŁEJ CZEKOLADY I HERBATY MACHA

W przedstawicielach rasy kaukaskiej jest coś z ignorantów, bowiem powszechnym przekonaniem jest, że większość Azjatów jest do siebie podobna, przez co trudno rozpoznawalna (nie wiem czy to działa w drugą stronę, ale śmiem podejrzewać że tak). Jednak nawet my potrafimy odróżnić Chinkę od Chińczyka, a, jak wynikałoby z legendy, sami Chińczycy mieli z tym problem. Nie jestem pewna czy dobrze to świadczy o urodzie Mulan… Jedno jest pewne – biustu to ona zbyt dużego nie miała, skoro udało się jej uchować w chińskiej armii jako facet. Motyw niemal jak z Seksmisji, tyle że tu rzecz się dzieje nie w odległej przyszłości, a w odległej przeszłości – według legendy gdzieś koło V w n.e., według Disney’a chyba nieco później. To, czego jednak Mulan nie brakowało to honor i samozaparcie – to pierwsza “walcząca” Disneyowska Księżniczka i dobry wzorzec dla małych dziewczynek.

W bajce nie brakuje rozmów z przodkami, odwołań do tradycji, a nawet rozmów z miniaturowym chińskim smokiem, więc deser dedykowany Mulan musiał także być dość tradycyjny. Chińskie ciasteczka z wróżbą skąpane w polewie z harbatą matcha wydały mi się tu bardzo odpowiednie.

TIANA – LODY NA PATYKU Z AWOKADO I BANANA

Poprawność polityczna w końcu i Disney’a zmusiła do tego, by w roli głównej bohaterki obsadzić czarnoskórą dziewczynę. Padło na Tianę – ciężko pracującą kucharkę z Nowego Orleanu, marzącą o własnej restauracji. Jak można się domyślić, jej marzenie sprawia, że jest to postać szczególnie bliska mojemu sercu. Odkąd obejrzałam tę bajkę po raz pierwszy, znacznie intensywniej rozglądam się za gadającymi żabami – księcia już mam swojego, ale książęcy hajs na otwarcie własnego biznesu by się przydał ;)

Ponieważ klimat w Nowym Orleanie jest dość gorący, podobnie jak gorące są jazzowe rytmy w bajce “Księżniczka i żaba” na ochłodę proponuję lody na patyku. To tak trochę przekornie, bo to zdaje się pierwsza bajka Disneya, totalnie na luzie, gdzie żadna z postaci nie ma patyka w tyłku :) Pomijając jednak całą moją sympatię do Tiany i głupiutkiej Charlotty, to i tak ukochaną postacią jest grajacy na trąbce aligator Louis – zielony jak moje lody :)

ROSZPUNKA – MIODOWE LODY Z LAWENDĄ

Za górami, za lasami, żyła sobie księżniczka zamknięta w wieży… W tej wieży zamknęła ją czarownica, która odkryła, że jak Roszpunka trochę pośpiewa, to włosy zaczynają jej świecić jak radioaktywne odpady, a jej samej z gęby znikają kurze łapki i wory pod oczami. Ot magia. Historia tego, jak Roszpunka trafiła na wieżę (i dobrowolnie dała się tam przetrzymywać) jak dla mnie totalnie nie trzyma się kupy, a i sama Roszpunka swoim życiowym nieogarem momentami irytuje, ale mam to w nosie, bo na “Zaplątanych” śmiałam się jak głupia. Pełna slapstikowych żartów bajka (takich jak walenie po głowie patelnią) jest dla mnie dokładnie tym, czego od bajki oczekuję – niczym nieskrępowaną radością oglądania. Pozostaje się cieszyć, że Disney, w swoim stylu złagodził klasyczną historię o Roszpunce. W bajce Braci Grimm bowiem, nim nastąpił happy end, wydarzył się dość drastyczny zwrot akcji – Książe w rozpaczy rzucił się z wieży. Co prawda przeżył, ale rosnące pod wieżą ciernie wykuły mu oczy. Ups. 

Dość długo zastanawiałam się nad deserem pasującym do Roszpunki. Po uwzględnieniu jej niemieckiego pochodzenia i kolorów jej sukni i włosów do głowy przyszły mi miód i lawenda. Prawdę mówiąc jak myślę sobie o tej blond-burzy na jej głowie, to nie mogę pozbyć się wrażenia, że właśnie miodem i lawendą pachnie… ;) 

MERIDA – JABŁKOWO-OWSIANE CUPCAKE’I Z KREMEM KAJMAKOWYM

Merida to laska, która nie da sobie w kaszę dmuchać. Na głowie nosi rudy busz, strzela z łuku lepiej niż Hawkeye, wkurzają ją za ciasne kiecki, w nosie ma nadworny savoir-vivre wpajany przez matkę i nie daje się wyswatać z byle kim. Kibicuje jej w tym absolutnie zajebisty ojciec, który, jak mało który ojciec, zdaje sobie sprawę, że Księżniczka sama potrafi decydować o swoim szczęściu. Niestety tatuś ma za sobą traumatyczną przeszłość, bo dawno temu dziabnął go niedźwiadek i od tamtej pory jest cięty na misie. Pech chciał, że gdy Merida zaczyna romansować z magicznymi mocami, zamienia w misia swoją mamuśkę, tym samym ustawiając ją na celowniku żądnego krwi ojca. Biedna Merida musi się więc nagimnastykować żeby nie zostać pół-sierotą. Na szczęście za ognistymi włosami stoi równie ognisty temperament. Pytacie gdzie tu love story? Nie ma! I to w tej bajce jest piękne! Żadnego pałętającego się pod nogami Księcia, który odciągałby myśli Meridy od spraw ważniejszych :)

Cała rzecz dzieje się w Szkocji, skąd pochodzi “butterscotch” czyli coś pomiedzy kajmakiem, toffi a karmelem. W samej bajce przewija się natomiast wielokrotnie motyw jabłka i bułeczko-ciasteczek. Nie musiałam długo kombinować, żeby sklecić to wszystko w jabłkowo-owsiane cupcake’i z kremem kajmakowym :)

ELSA – GALARETKA PRZEKŁADANA MUSEM MIGDAŁOWYM

Mam tę mooooc…. Mam tę MOOOOC!!! :D No nie mogłam się powstrzymać. W sumie to trochę nie fair, bo Elsa zgarnia całą uwagę, a tak naprawdę bohaterką historii jest Anna – laska dużo sympatyczniejsza, zaradniejsza i z ogromną słabością do bałwanów (nie tylko tych ze śniegu). Elsa bowiem może i ma moc, ale nikt do końca nie wie skąd i czemu, w dodatku nie wie jak się nią posługiwać, więc jak tylko narobiła trochę dymu, to zwiała, a Anna musiała po niej posprzątać cały ten bałagan. I choć bajka, podobnie jak inne bajki Disney’a jest inspirowana (tym razem “Królową Śniegu” Hansa Christiana Andersena) to wyjątkowo mało jest tu spójności z oryginałem. W sumie to dobrze, bo bajki o Królowej Śniegu nigdy nie lubiłam.

Jestem zmarzluchem, więc na samo wspomnienie bajki robi mi się zimno, ale muszę przyznać, że chyba nigdy nie widziałam bajki, która byłaby tak piękna wizualnie. Cudeńko! Mój deser też musiał być więc piękny i zimny, ale lody wydawały mi się zbyt oczywiste. Wybrałam więc galaretkę, bo trzęsie się jak ja na mrozie :)

Jeśli chcesz pobrać wszystkie zdjęcia połączone w jedną grafikę, kliknij TUTAJ – niezależnie jednak gdzie się będziesz nimi dzielić, nie zapomnij wspomnieć o źródle!