konkurs z zupą w tle

Gdy byłam mała byłam małym niejadkiem. A szczególnie nie lubiłam zupy, która obowiązkowo pojawiała się na naszym rodzinnym stole w niedziele – rosołu. Ale mój tata nauczył mnie jeść rosół. A mianowicie, siedziałam nad talerzem tej zupy tak długo, aż jej nie zjadłam! Czasem trwało to godzinę, czasem dwie. I w ten sposób przekonałam się, że zimny rosół jest tysiąc razy gorszy od gorącego. Choć metoda mojego ojca była dość brutalna, jestem mu bardzo wdzięczna, bo teraz jest to jedna z moich ulubionych zup i nie mogę sobie wyobrazić niedzieli bez rosołu! :)

Gdy byłam mała, byłam bardzo wybredna w kwestii jedzenia. Przeogromnie marudny niejadek ze mnie był. Nie przepadałam za absolutnie żadnym dodatkiem do ziemniaków (Mięso? Nieee, warzyw też nie lubię!), więc jadałam głównie zupy. Ale żeby nie było to zbyt proste, to jedyną rzeczą, którą tolerowałam pływającą w mojej zupie był makaron. To była prawdziwa udręka w szkolnej stołówce, zawsze wychodziłam stamtąd ostatnia, bo panie kucharki i opiekunka dosłownie stały nade mną i powtarzały, że nie odejdę od stołu, dopóki wszystkiego nie zjem. W końcu mój starszy brat wpadł na pewien pomysł. Kazał mi jeść z zawiązanymi oczami. Owszem, wszystko dookoła było ochlapane i trzeba to było potem sprzątać, ale gdyby nie ta, nie powiem – rewolucyjna metoda, to dużo więcej czasu potrzebowałabym na dojście do wniosku, że te marchewki i brukselki to jednak jadalne są, no kto by pomyślał ;)

Gdy byłam mała chętnie podpatrywałam, jak moja mama robi zupy, a później sama na podwórku ją naśladowałam i gotowałam zupę dla rodzeństwa (z dodatkiem piasku, listków koniczyny, kwiatów mlecza i stokrotek) ;))

Gdy byłam mała, babcia często dla mnie zupy gotowała,
i powtarzała: zupy są smaczne, lekkie i zdrowe,
ogrzeją zimą, latem dadzą ochłodę.
Jednak będąc dzieckiem zup nie lubiłam
i dopiero w dorosłym życiu ich wartość odkryłam.

Gdy byłam mała strasznie ciężko było mnie namówić do zjedzenia czegokolwiek poza frytkami i naleśnikami. Jedyną zupą jaką jadłam chętnie i bez grymaszenia była zupka ziemniaczana ugotowana przez mojego tatę. Gotował tylko gdy mamy nie było w domu i co najśmieszniejsze potrafił ugotować tylko to, no i jeszcze jajecznicę na boczku:) Gotował od razu największy garnek jaki był w domu i max. 2 dni i jej nie było.
Robił ją rewelacyjnie, nie pozwalał nam zaglądać do kuchni jak ją robił, miał swoje sekretne składniki, no i sam wcześniej robił stosowne zakupy.
Ta zupa była wspaniała, idealnie doprawiona, gęsta, dość tłusta (podejrzewam że robiona na wołowinie), syta – nigdy nikt z nas ani ja ani moi bracia nie kończyliśmy na 1 talerzu a do tego była jeszcze pajda chleba (grubo ukrojona bo tata tylko tak potrafił kroić chleb).
Ta zupa to moje jedno z najfajniejszych wspomnienie po moim nieżyjącym już tacie. aż mi się łezka zakręciła jak to piszę:)

Gdy, byłam mała moją zupą-zmora była zupa buraczkowa na ogonach.Nie nie pyszny barszczyk a własnie buraczkowa.Pływały w niej tłuste kawałki świnskich ogonów, buraczków.Była zaciągnięta mąką. Nie wiedzic czemu moja mama namiętnie ją gotowała a ja w te dni miąłam ścisły obiadowy post bo nawet nie mogłam na nia spojrzec. Mam uraz do dzisiaj, dlatego moim dzieciom gotuję pyszne ,kolorowe i nietłuste zupki ze wszystkich stron świata by mogły wyrobić sobie gust kulinarny a nie wakczyc ze zgraja ogonów w zupie

Gdy byłam mała, zup jeść nie chciałam
warzywa dokładnie z niej wybierałam
na widok cebuli bladłam
a gdy widziałam czosne wcale zupy nie jadłam
mam ręce załamywała
i specjalnie cebulę, por i czosnek wyławiała
pietruszkę i seler drobno ścierała
i bardzo się starała
żebym zupy pokochała
i zdrowo dorostała
celu dopięła i zupy chętnie jadam
ale teraz ja z sił opadam
do zup przekonując dzieci swoje
i o zdrową dietę ich tocząc boje.

Gdy byłam mała, zupa wrogiem mym się stała. Gdyż fasolka w niej pływała i niechlujnie wyglądała. Mama,dziecko swe kochała to fasolkę wyławiała. Ta historia ma swój finał, lepsza zupa jest, niż szpinak.

Gdy byłam małą uwielbiałam(wciąz uwielbiam) barszcz ukraiński,pamietam jak mama gotowala zawsze ogromny gar który mial wystarczyc na 2 dni.
któregos dnia zostałam z tym garem zupy sama,tzn rodzice byli w pracy a ja po powrocie ze szkoły mialam sobie odgrzac,zjesc i wyjsc na dwór sie bawić.
ale ja wolałam “wyżerać” tę zupe prosto z gara,chochlą( nawet nie podgrzewałam)
i tak wyżerałam, co przyszłam do domu chochelka, za godzinę chochelka…..az pół garnka wyjadłam.
rodzice wiedzieli jak lubie barszcz wiec jak wrocili do domu,podnieśli pokrywkę a tam połowa,usmiali si ei powiedzieli”ehhh wyparowała”

ps.do dzis wyjadam barszcz ukraiński prosto z garnka,tak lepiej smakuje:)

pozdrawiam
Olcia

oluska86@interia.pl

Gdy byłem mały, spędzałem ferie u swojej babci. Podczas jednych z nich akurat jadłem smacznie obiad, kiedy moja babcia robiła porządki w jadalni. Chciałem pomóc, ale babcia jak to babcia – najważniejsze było żebym się najadł “zanim wystygnie”. Los figlarz sprawił jednak, że babcia musiała na chwilę przerwać swoje obowiązki i wyjść poza dom. Niewiele się zastanawiając więc gąbkę i porównując żółty płyn z babcinej miski do talerzu rosołu, stwierdziłem, że obie substancje wyglądają dość podobnie i mocząc gąbkę w zupie, rozpocząłem polerowanie ścian. Wszystko szło bardzo dobrze, ściany nabierały blasku, a ja pękałem z dumy. Niestety, w dokończeniu pracy przeszkodził mi powrót babci, która, nie wiedzieć czemu, natychmiast wyrwała mi gąbkę z ręki, wylała zupę do zlewu i usiadła z głową między rękoma na krześle. Długo nie rozumiałem dlaczego moja pomoc tak bardzo rozczarowała babcię, ale dzisiaj już nieco się domyślam. Sporo szczęścia, że boazeria nie wpiła rosołu i dała się dość szybko doprowadzić do kultury.; )

Gdy byłam mała, straszliwe obrzydzenie czułam do zupy szczawiowej. Sama nazwa skrzywiała rysy mojej pucołowatej twarzy w okropne grymasy! Kiedy babciny garnek do zaoferowania na obiad miał jedynie szczawiową, zmuszona byłam do jedzenia suchego chleba i barwionych chrupków, które przemycał mi Dziadek. Jednakże moja Babcia, sprytny umysł schowany pod chustką w ludowe wzory, oszukała mnie, podsuwając pod nos odcedzoną szczawiową i beszczelnie wmawiając, że to biały barszcz. Jadłam łapczywie, aż uszy mi się trzęsły, a gdy skończyłam, a Babcia z triumfem przyznała się go małego przekrętu, być może powinnam oskarżyć ją o zdradę, jednak moje kubki smakowe domagały się dokładki. Słowo “szczawiowa” straciło swój straszny, rodem z horroru wydźwięk i stało się pierwszą pozycją w menu moich ulubionych potraw.

Gdy byłem mały jadłem rozne potrawy i różne zupy. Zupy jedliśmy co najmniej trzy razy w tygodniu a w niedzielę po mszy jedliśmy zawsze rosół. Byłon czymś wyjątkowym. Cała rodzina czekała cały tydzień. Raz był przyrządzony tradycyjnie na kurczaku, raz na kaczce. Wszyscy jedli z przyjemnoscia. Co ciekawe, nikt nie nazwałby rosołu zupą. To było coś dużo wiecej. Zupa to zupa, rosół to inna kategoria. nie zaliczałem jej nigdy do zup. Była czymś ponadto. Zawsze sięirytowałem, gdy ktoś ją tak klasyfikował. Pozostalo mi to do dziś. Żona, jakwszyscy mowi,ze to zupa. Mnieto ta klasyfikacja denerwuje i zawszeją poprawiam :)

GDY BYŁAM MAŁA, moja babcia gotowała nam zupę jagodową. Mój brat nigdy jej nie lubił, ale żeby babci nie było przykro szliśmy jeść do pokoju i ja ze smakiem zjadałam i brata talerz. Niestety babcia zmarła, gdy jeszcze nie interesował mnie przepis. Teraz jako dorosła osoba ugotowałam i zjadłam wiele talerzy tej zupy, jednak nigdy nie odnalazłam smaku tej pysznej babcinej jedzonej szybciutko

gdy byłam mała nie znosiłam jedzenia zup.Moja babcia namiętnie i często je gotowała twierdząc że są bardzo smacznei zdrowe…wtedy zaczynały się ”cyrki”…Mała Madzia przy każdym jedzeniu zupy musiała mieć opowiadaną bajeczkę żeby tylko coś zjadła…no i takim sposobem nauczyłam się jeść zupy,z czasem nawet mi posmakowały a dziś nie wyobrażam sobie bez nich obiadu :)

Gdy byłam mała, mamusia mi obiadki sprytnie gotowala,
niejadek był ze mnie wielki, nie mogło być więc fuszerki.
Mama znała więc sposobów tysiące, by robić zupki pachnące,
może o tym nie wiecie, każda mama to najlepszy kucharz na świecie.
Kto z was szczerze zna, że zupa wiele odmian ma?
nigdy nie jest taka sama, to potrafi tylko mama.
Zupy rodzaj, nazwa i odmiana, zależy od różnego upodobania,
skupmy się więc na jednej osobowości, pomidorowa – do dziś najczęsciej na stole gości.
Gdy byłam mała, tak pomidorowa królowała,
nie jedna lecz przepisów wiele, zazdrościli mi jej przyjaciele.
Raz był to ocean czerwony, krył długie gadzie białe ogony,
innym znowu razem ale tak na niby, pływały w niej poskręcane wieloryby.
Czasem mama ryżu sypała, i cała ławica rybek wtedy pływała,
czasem inne zwierzątka zupę odwiedziły, swoje tajemnice w niej kryły.
Nie jest to proste oczywiście, trzeba mieć do tego wyobraźnię rzeczywiście,
każde dziecko pomysły ciekawe ma, potrafi je realizować tylko mama.
Każdy rodzic chcąc dobra dziecka swego, wymyśli i tysiąc bajek koleżanko i kolego,
nawet gdy tematem jest zupa, liczy się najedzonego dziecka uśmiech od ucha do ucha.
Jeszcze niedawno było dla mnie bardzo śmieszne, jak o zupie można tworzyć opowieści pocieszne,
dziś sama już jestem mamą i wiele bym dała, żeby wszystkie zupki chętnie zjadała moja mała.

Gdy byłam mała nienawidziłam zupy. Obojętniej jakiej czy pomidorowej czy ogórkowej. Pewnego dnia babcia zabrała mnie do schroniska znajdowalo sie ono przy kosciele, przychodzili tam ludzie bezdomni i dostawali jedzenie [obiady]. Zapytałam : “Babciu po co Ty mnie tu przyprowadziłas, przecież my mamy obiad w domu? “, babcia spojrzała na mnie i powiedziala ” Zobaczysz wnusiu”. Dookoła panował chaos, było głosno. Nie podobało mi sie tam. Wtedy widziałam oczami małego dziecka. Ludzie byli dziwnie ubrani, zgarbieni i wychudzeni. Chciałam jak najszybciej stamtąd wyjść. Nagle nadjechały dwa duże kociołki. Babcia wzieła mnie za ręke i podeszła do nich. Ludzie zerwali sie biegnąc w naszą strone, odrazu schowałam się za babcią. Pamiętam jej słowa ” Skarbie nie bój się, to są także ludzie zupełnie tacy jak my, ja czy Ty, oni Ci krzywdy nie zrobą wręcz przeciwnie”. Siostry zakonne brały telerze i nalewały do nich zupy, a biedni, chorzy ludzie podchodzili i zabierali z uśmiechem na twarzy. Babcia również nalewała zupy do talerzy i rozdawala innym osobom. Był to dla mnie magiczny dzień. Kiedy bezdomni zabierali jedzienie, i tak apetycznie je jedli nie mogłam napatrzec się na nich. Mialam wtedy 10 lat. W sercu rozpływalo się coś we mnie. Była wśród nich również, mała dziewczynka z mamą, kiedy babcia podawala jej talerzyk powiedziala “jest pani dobra jak chleb” moja babcia zaplakała w tym czasie, a ja nie wiedzialam o co chodzi, lecz z biegiem lat zrozumialam i również zaplakałam. Babcia powiedziała “Czyż to nie piękne popatrzeć na nich, widzisz wnusiu ile talerz zupy przynosi szczescia drugiemu czlowiekowi?” Odpowiedzialam: ” Ale babciu zupa jest nie dobra”, na to babcia: ” Kochanie bo jeszcze nigdy jej naprawde nie spróbowałas oraz nie poczułas prawdziwego głodu, taki talerz zupy ratuje tym ludziom życie, a Ty nie chcesz jeść jej bo uważasz ze jest niedobra, popatrz na tych biedaków są w stanie zrobić wszystko za talerz zupy”. Najbardziej utkwiły mi w głowie jej słowa. Od tamtego czasu zawsze jadłam na obiad zupy i wszystko co było naszykowane, starałam sie nie wybrzydzać. Przypominali mi się ci ludzie w schronisku ich radość gdy zajadali zupę. Ten dzień nauczył mnie bardzo wiele i wyciągnełam z niego wiele wniosków. Do dziś chodzę od czasu do czasu do tego schroniska radować sie z innymi oraz pomagać. Zawsze mam coś słodkiego dla małej dziewczynki której słów nie zapomne “jestes dobra jak chleb”. Teraz nie wyobrażam sobie obiadu bez zupy, przede wszystkim są one bardzo zdrowe! :) Ta historia jest oparta na moim doswiadczeniu, na faktach.

Gdy byłem mały nie lubiałem zupy,myslalem ze to wymemłane przez zwierzeta warzywa pływajace w wodzie. Od czasu kiedy skonczylem 18 lat w niedziele popoludniu nierozlacznie towarzyszy mi rosół bez ktorego pewnie dawno nie mialbym watroby

Gdy bylam mala lubialam tylko zypy.Jadlam je po 4,5 razy dziennie a teraz przeszlo to ze mnie na moja 2,5 letnia corke i nawet lekarz nie jest w stanie pomoc.

Gdy byłam mała uwielbiałam zupy, ale najbardziej smakował mi rosół. Pewnego dnia jedząc swoją ulubioną zupę poprosiłam (jako dziecko bardzo mięsożerne) o nóżkę z kurczaka, z którego mama wyczarowała tenże rosół. Po zjedzeniu nóżki poprosiłam o drugą nóżkę, niestety już jej nie było i mama poinformowała mnie o tym. Na tą odpowiedź moja reakcja była zaskakująca: “mamo to to był bocian?” :)

Agata Geisler
geisler.agata@gmail.com

Kiedy byłam mała zupa stanowił mój ulubiony posiłek.

Kiedy byłam mała, bawiłam się wraz z młodszą siostrą w kuchni. W pewnym momencie którejś z nas wpadł do głowy pomysł, żeby sprawdzić, co znajduje się w przeogromnym (tak nam się wtedy zdawało) garze, który stał na włączonej kuchence. Oczywiście, nasze nieporadne i nieskoordynowane dziecięce ruchy spowodowały, że bardzo szybko przekonałyśmy się o zawartości garnka – naczynie przewróciło się i po podłodze rozlała się…grochówka! Na szczęście nic nam się nie stało. No, może mama trochę pokrzyczała, zgarniając pozostałości po zupie z podłogi. Co ciekawe, moja siostra od tamtej pory nie znosi grochówki, a ja ją wprost uwielbiam! Ciekawe, skąd ta różnica…

Gdy byłam mała, mieszkałam nad morzem,
wśród plaż dzikich rosłam czy piękniej być może?
Szum fal i śpiew ptaków budził mnie co rano,
muszelki wzdłuż brzegu zbierałam wraz z mamą.
Wieczorami w kuchennej siadaliśmy przestrzeni,
by dać nowe życie ogrodowej zieleni.
Szczypiorek, pietruszka i własne ogórki,
jak mawiał mój Tata: “to lepsze niż trunki”
To wszystko mieszane z bulionem i miłością,
stawało się nagle żołądków radością.
Zupy tej dziecinnej aromat wspaniały
śni mi się po nocach, jak najlepsze specjały.
Dziś sama gotuję, choć szum fal już nie słyszę,
Nie raz mam ochotę przerwać tę ciszę.
Lecz wtedy, gdy ogarnia mnie już smutek wielki,
wyciągam swoim dzieciom te stare muszelki.
Gdy tak hałasują i psocą, z muszelką za pan brat,
moja zupa smakuje, jak za dawnych, pięknych lat…

Gdy byłam mała mogłam jeść zupy na okrągło. Na śniadanie, na obiad i na kolacje :) Mogłam jeść każdy rodzaj czy pomidorową, czy rosół, czy nawet ogórkową. Ale do tej pory mam jedną ulubienice ;) I jest to zupa cebulowa. Pamiętam jak w przedszkole na obiad podali akurat coś czego nie lubiłam (nie pamiętam już co to było :P) Więc gdy zjadłam pierwsze danie, poprosiłam panią kucharkę o dokładkę. A musiałam być bardzo głodna bo zjadłam (chyba) aż 5 talerzy zupy pomidorowej! Nadal nie wierzę jak to zrobiłam :P Gdybym mogła wtedy wybrać zupę, to byłaby to oczywiście cebulowa. :)

Gdy byłam mała, zupa całym światem mi się wydawała. Wpadałam z podwórka do domu i pytała czy już zupa gotowa. Pewnego dnia zniecierpliwiona mama odrzekła “będzie jutro”. To ja niewiele myśląc wybrałam się sama do babci (około 1km). Babcia zdziwiona, że ja przyszłam sama, zapytała czy mama mi pozwoliła, a ja na to “dałam mamie karę, bo dzisiaj nie ugotowała zupy”. Babcia zamiast mnie nakarmić, pomruczała, a mnie wzięła na rower i zawiozła do domu. A że była bardzo żartobliwa to powitała mamę słowami “zupy nie gotujesz, dziecka nie pilnujesz, to co ty robisz?!”. Przecież gotuję kapuśniak, jej ulubiony, tylko mam dosyć tego dopytywania, zupa i kiedy, i jaka, i tak codziennie. Uśmiały się i nazwały mnie kapuśniaczkiem, na co z kolei złościłam się ja, gdy podrosłam. Ale sentyment do zup pozostał a szczególnie do kapusniaku.

Gdy byłam mała baardzo ale to bardzo nie znosiłam mleka, ale mój wujek który uwielbia mleko postanowił, że `Asia zacznie pić mleko!` i tak oto zaczął mi nalewać od 1/4 szklanki po kubek i oczywiście nie obyło się bez zupy mlecznej. Wlaliśmy do garnuszka mleko, babcia ugotowała makaron i przygotowaliśmy kanapki z dżemem i zajadaliśmy się ową zupą. Do tej pory uwielbiam mleko i wszystko z mlekiem :D Także może zupę mleczną? ZAWSZE :D

Gdy byłam mała, często nocował u nas brat cioteczny Patryk. Z tych chwil najbardziej zapamiętałam to, jak kiedyś mama ugotowała zupę pieczarkową, Patryś miał wtedy około 3 lal. Wszystkim zgodnie i sprawiedliwie mama nałożyła zupę, w takie same miseczki. Kiedy zjedliśmy, maluch krzyczy, że chce jeszcze, jednak nie pasowało mu jedzenie z talerza. Mama zdjęła mu z kuchni cały garnek zupy, a dzielny chłopiec złapał czerpak i jadł nim. Co śmieszniejsze łyżka do nalewania zupy była większa niż jego buzia. Posiadam nawet fotografię uwieczniającą tę zabawną chwilę.
Podsumowując mogę stwierdzić, że zupa udała się mamie nadzwyczaj! :)

“Gdy byłam mała w domu gotowali Mama i Tata. Mama tradycyjnie a Tata z odrobiną fantazji… Jednak pewnego dnia Tata postanowił zrobić coś tradycyjnego i jak to się kiedyś robiło, od początku do końca samemu, bez żadnych półproduktów. Gotowanie owe skończyło się w tamtym dniu, moimi i mojej Mamy łzami nad talerzem flaków (Tata przekonywał, że pyszne i, że trzeba spróbować, żeby powiedzieć , że nie smakuje hehe) i smrodkiem z gotowania tego cuda, który został z nami na kilka dni a w pamięci na zawsze :) a w przyszłości nienawiścią do owej potrawy. Flaków nie jadam do dzisiaj i jest to jedyna zupa , którą wykreśliłam z jadłospisu – wszystkie inne uwielbiam ” Pozdrawiam serdecznie konkursotwórczynię i konkursouczestników :P

Gdy byłem mały uwielbiałem weekendowe górskie wyprawy z moim tatą i bratem. Wyjeżdżaliśmy z mieszkania wcześnie rano i po paru godzinach byliśmy w naszych polskich górach. Szybkie śniadanie jedliśmy bezpośrednio przed wejściem na szlak. To były zazwyczaj wiktuały przygotowywane przez mamę – kanapki, czasem jakaś kiełbasa. Z głębin swojego plecaka tata wyciągał też Termos-W-Kwiatki.

W mitycznym termosie, pamiętającym wycieczki do Bułgarii naszych rodziców jeszcze za Polski Ludowej, zamknięta była niezwykła moc gorącej herbaty. Szczególnie jesienią i wiosną taka herbata była cenna na szlaku. To był jeden termos, ten otwierany niejako na przystawkę.

Był i drugi. Kiedy zblizała się pora obiadowa, a my byliśmy już zmęczeni wędrówką, przychodził czas na konkretniejszy posiłek. Rozkładaliśmy się wtedy z naszymi plecakami, a tata wyciągał Termos-W-Pszczoły. Kolejna pamiątka po siermiężnym PRLu, ale ten termos darzę ogromną czcią do dziś. Z niego, po otwarciu, unosił się zapach przygotowywanej przez moją mamę zupy.

Zupa to była coś na co czekaliśmy na szlaku. Zupa to była obietnica ciepłego posiłku. Smaku domu pośrodku lasu. Zupa to było coś, co poprawiało nam humory, kiedy siąpił deszcz, ablo wiał przenikający do szpiku wiatr.

Zawartość drugiego termosa była też w jakimś stopniu niespodzianką. Wiedzieliśmy z bratem, że jest w nim zupa, ale jaka? Robiliśmy z tego zabawę na szlaku. Robiliśmy zakłady (obstawialiśmy szyszki, pióra i inne znalezione skarby), próbowaliśmy wyciągnąć tę informację od taty… Kiedy już tata otwierał termos, emocje były w zenicie – czy zaraz przegram ten piękny kawałek kwarcu znaleziony na szlaku bo obstawiłem pomidorową, a mój brat odgadł, że to rosół?

Po chwili wszystko było jasne. Nawet jeśli nie odgadłem to i tak byłem zachwycony. Czy może być coś piękniejszego po wędrówce niż ciepła grzybowa? Pomidorowa? Rosół? Cebulowa? Dyniowa? Mógłbym tak wymieniać w nieskończoność. Zupa dodawała nam sił i energii. Byliśmy gotowi na dalszą drogę i przygody.

Gdy byłam mała porą zimową z tatą biegałam drogą z przedszkola wprost do domu po zaśnieżonych trawnikach. A w domku już na mnie czekała zupa gorąca pięknie pachnąca. Razu pewnego gdy mrozik ściął pobliskie kałuże i przykrył grubą pokrywą śniegu biegła na oślep i trach … pech chciał że upadłam nie boga i skaleczona moja lewa noga. A to mnie niesie na górę. Mama odgrzewa żurek. Lecz ja się tak płaczem zanoszę i do dziś żurku nie znoszę.

Gdy byłam mała nie lubiłam zup. Pamiętam, że kiedy tylko mama się odwracała lub na chwilę wychodziła brałam zupę i wlewałam ją spowrotem do garnka. Zazwyczaj wychodziło. Pewnego dnia jednak musiało się wydać. Pewnie dlatego, że mama zdziwiła się, że w rosole pływały kluski. O tym nie pomyślałam:)

Emilia Rolak
Zemborzyce Tereszyńskie 40
20-515 Lublin

Gdy byłam mała uwielbiałam jeść zupę pomidorową. Jednak któregoś dnia po prostu nie miałam ochoty jej jeść, nikt nie mógł mnie do tego zmusić, no i znalazł się bohater którym był mój wujek. Zawsze pewny siebie stwierdził, że jak to on sobie nie da rady. No i zaczeło sie : samolociki, proszenie, obietnice no i coś mnie przełamało i otworzyłam buzie pochłaniając łyżkę zupy. Wujek w tym momencie sie zaśmiał i powiedział, że wystraczył mały podstep i zaczełam jeść a ja w jednej chwili gdy tylko wypowiedział te słowa całą zawartość buzi wyplułam na niego. Tą historię znam tylko z opowieści mamy :)

“Gdy byłam mała (…) miałam strasznego pecha. Pewnego lata “gotowałam”z kuzynkami “zupę” :) Niestety bawiłyśmy się na budowie ich nowego domu,a nie w prawdziwej piaskownicy. W garnku z moją zupą było mnóstwo mokrego piasku, kwiatki, kamienie (czyt. ziemniaki, hihi) i inne smakowite dodatki. Już miałam rozlewać “zupę” do talerzy, podniosłam garnek i… przeważył mnie. Pociągnął do ziemi i uderzyłam głową o stojącą nieopodal taczkę :( Rana nie była bardzo groźna, ale komisja w składzie: ciocia, mama i sąsiadka orzekła, że: “nadaje się do szycia… ” Pojechaliśmy na pogotowie, a tam straszliwie długo czekaliśmy na swoją kolejkę. Po powroce do domu ( mineły dobre 4 h ) umierałam z głodu… Do dziś pamieam co było na obiad ! Najpyszniejsza na świecie pomidorówka z ryżem ! Pamiętam jak siedzę z opatrunkiem na głowie i wiosłuję łyżką do buzi. Ciocia stwierdziła, że “nic mi nie jest”, a wręcz coś mi musieli ponaprawiać w głowie skoro ja niejadek tak wcinam ZUPĘ :)

Gdy byłam mała zupa z rodzaju wszelakich była moją zmorą. Wiadomo – dzieci lubią to, co nie zdrowe i na pewno nie zjedzą tego, co wpycha się im na siłę. Tak więc trzecie z kolei na cztery dziecko wzięło i się zbuntowało. Mało? Trzecie dziecko powiedziało również, że ono w tym domu mieszkać nie będzie. Bo ciągle zupy! Zupy! Zapakowało więc starannie swój mały tobołek, dorobek całego, zaledwie sześcioletniego życia i wyprowadziło się do swojej ukochanej cioci, oddalonej o jeden płot. Tu przygoda mogłaby się skończyć, ale byłoby nudno. Otóż dziecię zakochane po uszy w swej cioci, która nie ciągnie włosów podczas czesania (!!!) podała dziecku na obiad … zupę. Trzecie dziecko utkwiło przerażone ślipka w ukochanej cioci, a myśli kotłowały się w małej główce. I tu nastąpiło coś nieoczekiwanego: wszyscy zasiedli do stołu, każdy wziął SWOJĄ łyżkę i jadł ze SWOJEGO talerza SWOJĄ buzią!!! Nikt nie zmuszał dziecka do jedzenia! Co więcej – nikt nie zwracał uwagi na to, czy dziecko je, czy śpi, wymieniając między sobą komentarze dotyczące zupy. A była to zupa z buraków – nie taki zwykły barszcz. Taka zupka z idealnie pokrojonym w kostkę burakiem. Z marchewką. Z czosnkiem. I z cudownie kremową śmietanką od Mućki, która pasła się za domem. To, co wydarzyło się później zaskoczyłoby nawet najodważniejszego dzieciaka na wsi. Dziecko trzecie skosztowało zupę. SAMO. Nawet nie zauważyło chytrego uśmiechu cioci. A kiedy po obiedzie ciocia zapytała czy smakowało, dziecko potwierdziło (licząc na kolejną miseczkę). A wtedy ciocia powiedziała, że ona zawsze ma problem z doprawianiem zup do smaku. Bo najlepsze zupy zawsze robi … mama tegoż dzieciątka. Cóż miało począć – pobiegło do domu, o tobołku zapominając. Ciocia poradziła mamie co zrobić, by jadło samo – ze smakiem. Po dziś dzień na imprezach rodzinnych wspominana ze śmiechem jest ta historia, u mnie zaś z rumieńcem na obliczu. Ale zupki kocham, wszelakie, do dziś :)
PS. Może oprócz grochówki ;)

Gdy byłam mała czesto bawiłam się z bratem w gotowanie obiadów . Najczęściej były to zupy z trawy, liści, kwiatów i dżownic. Teraz już takich zup nie gotuje, choć czasem strasze męża że do zupy dodałam kilka dżownic i pająka do smaku ;)

Gdy byłam mała nienawidziłam zup z ziemniakami – ziemniaki pokrojone w kostkę i ugotowane w wywarze po prostu mnie przerażały. Owszem zupy takie jadałam, ale mama zawsze wyjmowała mi ziemniaki. Chodziłam do prywatnej szkoły, gdzie dostawaliśmy posiłki przygotowane na stołówce. Zawsze pilnowała nas wychowawczyni, która wiedziała, że nie lubię ziemniaków i pozwalała mi je zostawiać. Pech chciał, że kiedyś się rozchorowała i pilnowała nas inna Pani, która nie była tak tolerancyjna – płakałam, tłumaczyłam ale ona i tak kazała mi zjeść zupę z ziemniakami. Nie miałam wyjścia zjadłam. Pani była bardzo zadowolona, jednak dobry humor minął gdy zwymiotowałam na jej sukienkę. Następnego dnia nie musiałam już nie zmuszała mnie do zjedzenia całej zupki ;) Odziwo teraz lubię zupy z ziemniakami :)

Gdy byłam mała obiady jadałam w szkolenej stołówce, gdyż rodzice zostawali do późna w pracy. Zazwyczaj posiłki nie były złe, ale jednak do domowych trochę im brakowało ;). Jednak zawsze w piątki chodziłam do babci na pomidorówkę. To była miła odmiana, gdyż babcia zawsze przygotowywała ją z dużą ilością ryżu, marchewki i aromatycznych przypraw. Teraz, nawet po latach jej smak przypomina mi się zawsze, gdy próbuję jakiejś zaupy pomidorowej, ale jak dotąd żadna jeszcze nie dorównała tej babcinej.

Gdy byłem mały, oczy mi się śmiały
Do taty, do mamy, do brata
Do całego świata
śmiech wczorajszy
wraca dziś do mnie na tarczy,
krok w dorosłość obnażył,
straszne świata obrazy

Dziś żar w oczach na nowo ożywa
mama do stołu nakrywa
łyżka zupy gorącej
z tych,
co to wiążą koniec z końcem.
Smakiem beztroski smakuje,
znów dzieckiem się czuje

Gdy byłem mały byłem strasznym niejadkiem. Zjedzenie kanapek czy obiadu przeradzało się w długie godziny. Rodzice nieraz tracili cierpliwość już do mnie, a nie wolno mi było wstać od stołu dopóki nie skończyłem.
Pewnego razu toczyłem wielogodzinną batalię z zupa pomidorowa, oraz krzykami i ponagleniami matki.
W pewnym momencie matce puściły nerwy, i wcisnęła mi głowę do talerza z zupą.
Tylko mogę sobie wyobrazić jak taki zapłakany musiałem wyglądać z resztkami czerwonej zupy na twarzy i kawałkami makaronu.
Często to ze śmiechem wspominamy:D

(@- wojciech_trice@o2.pl )

Gdy byłam mała zawsze u babci obiadki jadałam. Babcia smaczne zupki gotowała i ta miłośc do nich mi została! W moim domu zupa co dzień gości, bo to przejaw młodzieńczej miłości.

Gdy byłam mała wybrałam się z rodzicami w odwiedziny do dziadków którzy mieszkają w Niemczech. Jako, że dziadkowie niezbyt lubili mojeg o ojca ten był podczas. Całego pobytu bardzo zestresowany. Jako, że jest też niezdarny zdążył już potrzaskać umywalkę i zarwać sedes. Najgorsze miało jednak nadejść. Podczas obiadu mój znerwicowany ojciec upuścił na ziemię łyżkę a kiedy się po nią schylił włożył głowę do gorącej zupy. Miny dziadków bezcenne …

Gdy byłam mała, to zupy wcinałam :-).

Witam!
Gdy byłam mała kuchnia była moim ulubionym pomieszczeniem w domu, a nawet zostało tak do dziś. :) Od najmłodszych lat pomagałam mamie w kuchni jak tylko mogłam. Pamiętam, że jako mały bombel rozkładałm się na kocyku w kącie, i urządzałam moim lalkom Barbie zabawę w restauracje. Zabierałam mamie naparstki, nalewałam do nich herbaty i udawałam, że lalki robią sobie przyjęcie.
Kilka lat później pożuciłam lalki i zaczęłam zabawę z krojeniem warzyw do obiadu. Oczywiście nie obyło się bez ran, ale byłam dzielna i się nie poddawałam. :) Zawsze chodziłam z mamą na działkę za domem po świeże warzywa. Wykopywałyśmy marchew, pietuszkę, selera i pora, kilka ziemniaków, pęczek botwinki. Po drodze wchodziłyśmy do kurnika i zbierałyśmy jajka od kur. Po przyjściu do domu wszystkie warzywa myłam i szykowałyśmy zupę – botwinkę. Uwielbiałam kroić liście botwinki, a buraczkami farbowałam sobie usta i policzki i udawałam “dorosłą, elegancką panią”. Marchewki wolałam chrupać niż kroić dlatego mama zawsze mi je zabierała zanim wszystkie zjadłam. Pokrojone warzywa wrzucałyśmy do garnka, zalewałyśmy wodą i się gotowało. Ja oczywiście nieustannie stałam nad garnkiem, tzn. siedziałam na blacie kuchennym i mieszałam łyżką zupę. Po kilkudziesięciu minutach mama doprawiała zupkę – zawsze wtedy myślałam, że dosypuje do niej wysuszonych pokrzyw. Wiem, głupie myślenie małej dziewczynki. :)
Mama nalewała na miseczki zupę, nakładała łyżką kleksa śmietany i pokrojone na ćwiartki jajko na twardo, posypywała pokrzywami (pietruszką) i całą rodziną siadaliśmy na tarasie do obiadu. Bardzo lubiałam te nasze wspólne gotowanie i jedzenie.
Teraz też często gotujemy razem, mama robi najlepszy makaron pod słońcem, a ja (podobno) dobrze doprawiam zupy, ale nie pokrzywami. :)
Pozdrawiam serdecznie!
Renata D. – sheyla888@op.pl

Gdy byłam mała, z racji tego, że mama wychowywała mnie sama, a zwykle pracowała na drugie zmiany, bardzo często lądowałam u cioci na tzw. “służbie” (takie określenie padało u nas w domu na pilnowanie cudzego dziecka). Strasznie lubiłam tam przychodzić, ponieważ mogłam do woli szaleć na podwórku z dwoma starszymi kuzynami, bawić się z psem i zajmować kurami i małymi kurczaczkami, co było dla mnie wtedy najlepszą rozrywką. Kuchnię cioci też bardzo lubiłam, poza jednym wyjątkiem. Mianowicie chodziło tu o krupnik. Była to zupa, której moja mama nigdy nie gotowała, więc najzwyczajniej w świecie nie znałam tego smaku. Problem polegał tylko na tym, że z wielkiej sympatii do owej cioci, a także z faktu, że byłam wtedy bardzo grzeczną dziewczynką, nie potrafiłam na głos powiedzieć, że krupnik mi nie smakuje, bo oczyma wyobraźni widziałam jak cioci Jadzi robi się smutno. Tak więc każda łyżka tej zupy była dla mnie niemałą katorgą, a mimo to dzielnie ją pochłaniałam bez mrugnięcia okiem, błagając w myślach, by kolejnego dnia było już inne menu. Ciocia nigdy nie poznała się na mojej niechęci do krupniku, a ja swoją tajemnicę batalii, które ze sobą w dzieciństwie stoczyłam wyjawiłam mamie dopiero, kiedy byłam już podlotkiem i któregoś razu wspominałyśmy czasy mojego dzieciństwa i “służb” u różnych cioć. Mama była w dość dużym szoku, że moja nadmierna grzeczność sprawiła takie cuda i w sumie obie stwierdziłyśmy, że to bardzo dobrze, że trochę się z niej wyleczyłam i pokonałam też swoją nieśmiałość. A krupniku nie znoszę do dzisiaj i chyba już nie będzie mi dane go polubić.

Pożyczka gotówkowa na Święta! Chcesz sprawić sobie i bliskim radość z nadchodzących wakacji? Spełnij wszystkie marzenia biorąc najlepszą pożyczkę. Sprawdź aktualne promocje pożyczek gotówkowych na Boże Narodzenie i Sylwestra 2021/2022; E-mail: pamelarosaflores11(A)gmail.com..