biszkopt orzechowy z kawowym kremem mascarpone, powidłami i cynamonem

Każdy kto mnie trochę lepiej zna, wie, że moje koty w całej rozciągłości zaspokajają mój instynkt macierzyński, w związku z tym nie tylko dzieci mi nie trzeba, ale też koty jak dzieci traktuję. Możecie traktować mnie jak wariatkę z tego tytułu i czasami mam wrażenie, że trochę się nią staję. Chwała bogu, że jestem w stałym związku, tylko to chroni mnie od stania się “crazy-cat-lady” i przygarniania wszystkich futrzastych sierot. Moje koty wychowywane są w domu, są totalnymi maminsynkami i zwykle boją się własnego cienia. Dlatego gdy w nocy z wtorku na środę Pumpkin postanowił wybrać się na pierwszą samotną wycieczkę po okolicy, przemykając niezauważenie między nogami i wybiegając w ciemny świat wpadliśmy w totalną panikę.

Tyle się mówi o tym, że koty chodzą własnymi ścieżkami, znajdują bez problemu drogę do domu, a instynkt łowcy nie pozwala im umrzeć z głodu, ale ja i tak miałam w głowie dwa najbardziej prawdopodobne czarne scenariusze – ruchliwą ulicę koło której mieszkamy i to, że skórę przetrzepie mu któryś z okolicznych dzikich kocurów, których walki czasami słyszę. Minęły nam więc trzy nieprzespane noce, podczas których na przemian robiliśmy warty, czatując w oknie i reagując każdorazowo na zapalającą się lampkę z czujnikiem ruchu. A reakcji było sporo, bo oprócz kilku okolicznych kotów, ścieżkę koło naszych drzwi ma także jeżyk, który wyjada kocie żarcie z misek…

Lataliśmy więc od jednego okna do drugiego, a Pumpkina ani widu ani słychu. Aż wreszcie wczoraj w nocy znalazł drogę do domu. Przyuważony przez okno najpierw się przestraszył i znów czmychnął, przedłużając naszą dawkę stresu o kolejne 3 godziny. Wreszcie o 5 rano zakradł się pod dom, przkucnął przy oknie balkonowym tak, że tylko wystawał mu łepek i czekał. Myślę, że nie długo, bo raz-dwa przyuważył go Vinnie, który zaczął drzeć japę, czym zwrócił moją uwagę. Tym razem, powstrzymując się od gwałtownych ruchów, udało się Pumpkina wpuścić do domu. A Pumpkin nie dość, że na trzydniowym gigancie zgubił gdzieś obrożę z adresem, to wydawał się w ogóle nie przejęty – zjadł dwie miski żarcia, skorzystał z kuwety, zrobił obchód po domu, całkowicie ignorując zarówno nas, jak i swojego kociego brata i poszedł spać. No i powiedzcie mi – jak się w tej sytuacji nie wkurzyć? Mam więc na Pumpkina ogromnego focha, ale przede wszystkim cieszę się, że wrócił do domu <3

Opowiadanie jest bez morału, bo w sumie co tu napisać. Kot pozostanie kotem, a my ludzie jesteśmy od tego, żeby je kochać. Więc kocham to łajzowate, wredne futro, jest moim ukochanym kocim synkiem i zapłakałabym się, gdyby stała mu się krzywda…

Dziś więc świętuję (jak tylko odeśpię – popołudniowa drzemka już zaplanowana)! Będzie grzane wino i coś dobrego do jedzenia. A skoro świętuję, to Wy możecie poświętować razem ze mną, robiąc sobie na weekend pyszny tort z orzechowym biszkoptem, powidłami i kremem kawowym. Przepis czekał na publikację ponad tydzień, ale musicie mi wybaczyć – trudno pisać bloga, gdy dziecko z domu ucieka… ;)