konkurs z porcelaną MariaPaula – wygraj zestaw kawowy za opis wymarzonej “herbatki”!

Moja wymarzona herbatkowa chwila odbędzie się w domu mojej babci. Domek jest bardzo urokliwy i znajduje się praktycznie w samym lesie,ciężko dostać się tam nawet samochodem. Zaproszonymi gośćmi będą oczywiście Moja Ukochana Babcia Klara i ja. Zawsze chciałam poznać Ją bliżej, mieć naszą własną chwilę do rozmów przy filiżance herbaty. Tak szybko odeszła,ze nigdy nie zdązyłam jej dobrze poznać. Zrobię ulubioną herbatę mojej babci figową z dodatkiem konfitury z róży. Zgarbiona Klara w swoich powyginanych okularach usiądzie wygodnie w swoim zielonym fotelu i zaczniemy rozmawiać. Przekąską do tej pysznej herbatki będzie beza z kremem cytrynowym mojej własnej roboty, uwielbiam to ciasto! Hebatkę będzie nalewana z imbryka do zgrabnych filiżanek……będziemy delektować się tą chwilą ,która mogłaby trwać wiecznie:)

Przyjęcie organizuję dla bohaterek serialu Sex w Wielkim Mieście. Spotykamy się po latach. Carrie jak zwykle ma na sobie niesamowite zestawienie ubrań i cudowne srebrne szpilki. Miranda wciąż promienieje blaskiem mamy już dwójki dzieci i nadal pracuje w kancelarii, Charlotte lekko przybrała tu i tam, ale zdaje się zupełnie tym nie przejmować i z błogością nakłada na talerzyk wspaniałą bezę Pavlova z wiśniami, którą upiekłam na to przyjęcie. Aromatycznej, pachnącej kawy dolewam do pięknej filiżanki dla spóźnionej Samanthy. Z przejęciem zaczyna opowiadać o kolejnym niesamowitym mężczyźnie i jego ogromnym… ale to może nie na tak eleganckie przyjęcie. ;). Jak za dawnych lat dziewczyny przerzucają się wzajemnie historiami ze swojego życia, a ja czuję się jak jedna z nich. Carrie obraca w dłoniach spodek ze złotym brzegiem i robi swoją słynną minę “no no” kiwając głową. Puszcza do mnie oko. Wiem, że jest pozytywnie zaskoczona, idealnie pasującym do jej nowego mieszkania na Manhattanie, serwisem. Spędzamy wręcz idealne babskie popołudnie i nie chciałabym być w tej chwili gdzieś indziej…
kontakt: medjai1702@poczta.onet.pl

Hasło “Herbatka” od razu przywołało mi na myśl piosenkę Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego. I właśnie w takim klimacie chciałabym przygotować przyjęcie w mieszkaniu na warszawskim Starym Mieście. Zaprosiłabym legendarnych Starszych Panów (oczywiście ze wspaniałymi Żonami) oraz plejadę gwiazd ich Kabaretu: Irenę Kwiatkowską, Kalinę Jędrusik ze Stanisławem Dygatem, Bronisława Pawlika, Barbarę Krafftównę, wspaniałych Wiesławów – Gołasa i Michnikowskiego, Bohdana Łazukę, Edwarda Dziewońskiego i całą resztę kabaretowej Śmietanki. Podałabym szarlotkę i sernik, angielską herbatę, a ze starego patefonu brzmiałyby dźwięki amerykańskiego jazzu z lat ’40 i ’50. Cała akcja oczywiście w niedzielę. Koniecznie wiosną.

spędziłam ostatnio ferie (6 dni) z 6 dzieci (spokojnie, tylko 2 było moich własnych, reszta to dzieci mojego rodzeństwa) u moich rodziców i jeszcze się z tego nie otrząsnęłam…

z racji tego, że zafundowali mi totalne odstresowanie, maksymalny reset, sprawili, ze zapomniałam o pracy, o tym ,że przeszkadza mi kurz na ciemnych meblach i fakcie, że nie wyjdę z domu bez pomalowania rzęs, to właśnie dla nich i właśnie dlatego zorganizowałabym elegancką herbatkę… Martwicie się tym, że nie potrafiliby się zachować, obawiacie się, że zestaw kawowy MariaPaula Złota Linia dla 6 osób, po zakończeniu spotkania nie składałby się już z 21 części?

Nie przesadzajmy… Te dzieci potrafią się dobrze zachować (nawet powstrzymają się od bekania przy stole), jeśli odpowiednio zorganizujemy im czas…

No i tak… Do nakrywania przy stole ustawionym w ogrodzie zaangażowałabym moją 5 letnią Anię. Jest ostrożna i można jej zaufać, moja 9 letnia Julia nadaje się wspaniale do rządzenia, więc w czasie nakrywania stolika, zajęłaby się młodszymi dzieciakami nakazując im zabawę w dinozaury (uwielbienie do tych gadów ma jeszcze z dzieciństwa… nie wiadome jest pochodzenie tej fascynacji). Wierzcie mi, na pewno nikt nie wyraziłby sprzeciwu… Podałabym 2 rodzaje herbaty: czarną i anyżową (na pewno dla mojej Julki i 8 letniej bratanicy Wiki) i dla pewności ,ze zadowolimy gusta wszystkich – mleko: ciepłe dla 7 letniej siostrzenicy Ewy i zimne dla siostrzeńca Wojtka. Menu takiego spotkania nie musi być wygórowane. Biszkopt z bitą śmietaną i galaretką z truskawkami z babci ogrodu w zupełności wystarczy… Przy czym zaznaczam, że Wojtek nie jada galaretki – tę część na pewno zjadłaby za niego moja Julka, która galaretce nigdy nie mówi nie… Należy zwrócić uwagę na stroje: moje dziewczyny niestety w legginsach (bo inne spodnie są niewygodne, a w sukience widać d…), Ewa w najlepszej kreacji, jaką znalazłaby w walizce, nieważne, że to kiecka “kościelna” i mama kazała uważać, bo kupę kasy na nią wydała, a Wiki pewnie spóźniłaby się nieco, bo nie mogłaby zdecydować, która z 4 torebek, które zabrała z domu pasuje na popołudniową herbatę, nie ważne, ze na pewno kompletnie nie pasowałaby do jej stroju :-) Obowiązkowym gościem musiałby też być kot babci Filemon… mleko to chyba piłby z talerzyka Ani, która niańczyłaby go potem na kolanach przez resztę spotkania… Rozmowa przy stole mogłaby być całkiem interesująca biorąc pod uwagę ostatnie ferie zimowe…
Gra w kolory po angielsku (oczywiście konieczne jest używanie od czasu do czasu angielskich słówek: dupa czy gówno, aby dzieci nie straciły zainteresowania rozmową…, wierzcie mi, nauka idzie wtedy o wiele lepiej, trzeba tylko usunąć tych, którzy mają wrażliwe uszy, np, mój mąż). Zabawa w angielski mogłaby się przeciągnąć, gdyby Ewa zapytała, jaki jest sens życia… gdyż wtedy zawsze następuje nagłe wzburzenie i przekrzykiwanie się przy stole, bo jedno uważa, że najważniejsza jest komórka i tak bardzo marzy o dotykowej, a Ania wzdycha, że ona chciałaby tylko kotka… Wika pewnie bąknie, ze ze dwie dodatkowe torebki, to byłoby fajne życie, a chłopcy, mający zazwyczaj dość dużo rzeczy w głębokim poważaniu zapytają, czy mogę im jeszcze dołożyć ciasta…

Z głową jak bania zakończyłabym herbatkę stwierdzeniem, ze czas do kapieli, po czym zdałabym sobie sprawę, że z racji tego, jakich miałam gości i faktu ,ze komplet MariaPaula Złota Linia jest dla 6ciu osób, ja mojej herbatki nie miałam szans wypić :-)

Licząc, że babcia wyłapie wszystkie dzieci wracające z ogrodu do domu, usiadłabym spokojnie z filiżanką zimnej herbaty, której nie wypiła Ania (bo kota głaskała cały czas) i pomyślała, jak zajefajne i proste jest życie w towarzystwie dzieci :-)

Zimne,kamienne schody prowadzą do najpiękniejszej komnaty w moim zamku.Ciężkie, zimne ściany,latem przynoszące ukojenie chłodem,dziś straszą zimnem i swoimi tajemnicami.Każdy kamień ma swoją tajemnice,swoją historię,swoje życie.
Goście już czekają.Gdy otwieram masywne,drewniane drzwi,przenoszę oczy na przytulne,ciepłe wnętrze.
Na ścianach przemykają ciemne cienie.Ktoś by mógł pomyśleć że to nieproszeni goście ustawiają się w kolejce po strawę.Złudzenie nabiera barw,gdy moje spojrzenie pada na kominek,który ciepłym ogniem rozświetla każdy kąt pomieszczenia.
Na środku,nieskromny duży drewniany stół z obrusem w zielone liście.Filiżanki w tulipany i talerzyki z babeczkami.
Czuję się jak w wesołym miasteczku.Kolory i kształty jak karuzele kolorowe.Gdybym zamknęła na sekundę oczy…..
Słyszę śmiech….
Przyjaciele,dawno prawie zapomniane twarze.Uśmiechnięci,radośni jak zawsze….
Lipowy smak herbaty.Gdy ją piję i smakuję każdą kroplę,mogłabym przysiąc że czuję smak porcelany.Delikatny i zarazem rozgrzewający nektar.Wszystko jest dziś zaczarowane.Nawet namalowane tulipany wydają się bardziej żywsze i barwniejsze niż wcześniej.
Wszyscy obecni,zamyśleni,szczęśliwi,oczarowani tą chwilą.Smakiem lipy,słodyczy,polewy czekoladowej,zapachami.
Jesteśmy razem.Schronieni otoczeni ciepłą poświatą.
Świętujemy.
Tylko gdzieś daleko,za oknem,w ciemności słyszymy głos sowy.
25asia3@wp.pl

Na herbatkę w moim rodzinnym domu zaproszę satyryka Tadeusza Drozdę prowadzącego niegdyś program telewizyjny ” Herbatka u Tadka” i zastawę Marię Paulę. Temat przewodni ” Jak zaparzyć satyryczną u Tadka Herbatkę? Mój email dominiczka211@autograf.pl

Moje spotkanie na pyszną “herbatkę” bądź kawkę odbyło by się w lesie. Wyobrażam sobie piękny słoneczny bezchmurny dzień, promyki słońca przebijają się przez liście, bosą stopą dodtykam mech, wilgotny i przyjemnie zimny, słyszę śpiew ptaków a na twarzy czuję lekki, cieły wiatr. Siedzę na fotelu który na dębowe nóżki, jest wygodny i można się w nim zanurzyć, na dębowym okręgłym stoliku stoi zestaw z kolekcji MariaPaula Złota Linia. NA stole są rosypane świeże kwiaty w kolorach białych i żółtych. Czuje wiosne czujesz ten powiew śiweżości. Nie siedze oczywiście sama, jest ze mną druga połówka która pijąc z filiżanki kawkę, patrzy na mnie i się uśmiecha, gdy ja jak zwyklę pierwsza sięgma po kolejny kawałek sernika z białej czekolady, któy rozpływa się w ustach. I tak wyobrażam sobie moje idealne spotkanie z wygranym zestawem :D miejsce już mam i jest to miejsce realne teraz tylko brakuje mi zestawu.
Pozdrawiam,
olesinska.mo@gmail.com

Moja wymarzona herbatka odbyłaby się w otoczeniu lawendowych pól Prowansji. Od zawsze jestem zakochana w tamtych klimatach, w niezmierzonych polach fioletu, w orzeźwiającym wietrze od morza i prostym, niewymuszonym stylu budownictwa.
Wyobraźcie sobie:
Na wzgórzu, w otoczeniu lawendowych pól stoi dom z białego kamienia. W oknach burzą się, wydymane podmuchami wiatru, śnieżnobiałe firanki. Wnętrze domu urządzone jest bardzo prosto – ot, trochę białych mebli, jasne, drewniane podłogi, kilka pasiastych dywaników. Da się w tym jednak wyczuć klasę i styl. Drzwi największego pokoju prowadzą prosto na taras, z którego rozpościera się obłędny widok na całą okolicę.
W powietrzu niesie się dźwięk dzwonów małego, kamiennego kościółka z okolicznej wioski.
Na tarasie stoi pięknie nakryty stół. Pani domu – to ja – do ostatniej chwili dopieszcza otoczenie. Właśnie ustawia na stole ogromny bukiet kwiatów lawendy, doskonale harmonizujący z białym nakryciem stołu i wygodnymi, wiklinowymi fotelami z masą poduszek.
Czekam na gości, by w ostatniej chwili przynieść imbryk pełen pysznej, aromatycznej herbaty. Na paterach czekają już różnobarwne makaroniki – nie zabrakło wśród nich także tych lawendowych!, nieco dalej pysznią się w słońcu chrupkie, ale delikatne croissanty, a na samym końcu stołu w koszyku odpoczywają maślane bułeczki, jeszcze ciepłe.
Odwracam się, by uśmiechem przywitać gości.
Jako pierwszy przybył nasz ostatni polski bard, Michał Bajor. Jak zawsze szarmancki, jak nikt potrafi śpiewać o uczuciach. Przynosi piękny bukiet polnych kwiatów. Mam nadzieję na ciekawą z nim rozmowę – w końcu tyle przeżył!
W następnej kolejności przybywa spóźniony, ale jemu wybacza się wszystko, Johnny Deep. Wystarczy, że uśmiechnie się, w ten swój lekko kpiący sposób… nonszalancko zasiada w wolnym fotelu i, czym jestem bardzo zdziwiona, doskonale wtapia się w elegancki, prowansalski klimat.
Ostatnia, lekko zdyszana, wpada na nasze przyjęcie moja przyjaciółka, Ania. Nie wybaczyłaby mi, gdybym zostawiła naszych dwóch idoli tylko dla siebie.
Spoglądamy na siebie i wybuchamy śmiechem – wyglądamy niemal identycznie, ubrane w lekkie, wydymające się na wietrze sukienki. Kiedy goście siedzą już wygodnie, wkraczam z imbrykiem pysznej herbaty.
Zaczyna się…

Herbatkę najchętniej podałbym na tarasie domku z widokiem na indyjskie wzgórza na których rośnie ta wspaniała roslina. Dla towarzystwa zabrałbym swoje kochane Skrzaty z którymi najlepiej mi się spędza czas a dodatkowo zaprosiłbym z pobliskiego Tybetu Dalajlame aby nauczył nas spokoju i czerpania radości z chwil odpoczynku bo w tym pędzie świata niewiele jest powolnych chwil.

Pozdrawiam
wolekpiotr@vp.pl

MAGICZNA HERBATKA

Mam takie marzenie, aby w mojej kuchni

Czarodziejski zając zjawił się znienacka,
Ukłonił się pięknie w łapki imbryk ujął
I herbatki nalał z magicznego cacka.
By bawiąc rozmową, ciasteczkiem częstował,
historie magiczne prawił nie z tej ziemi,
By sztuczki magiczne pokazał mi wszystkie,
herbatę doprawił czarami swoimi.

Niejeden zdziwiony tą wizją zapyta,
Jak zając imbrykiem posłużyć się może?
“Z magicznym zestawem Maria Paula”, rzeknę,
“Wszystko co magiczne wydarzyć się może”.
barbara.el@onet.pl

Skoro mam tę jedyną, niepowtarzalną okazję przygotować “herbatkę” marzeń i zaprosić niesamowitych gości, na pewno nie zmarnuję tej szansy.

Przenieśmy się więc do miejsca bajkowego, niesamowitego, czyli w samo serce olbrzymiego, pięknego, marmurowego zamku z mnóstwem wieżyczek, komnat pełnych złota, diamentów i pięknych atłasowych tkanin. Z okien zamku podziwiać można zapierające dech w piersiach widoki: ogromne drzewa, pachnące cytrusami, wielki wodospad z krystalicznie czystą wodą, kwiaty w kolorach tęczy i dzieci biegające po parku oraz piękne, białe pawie, dumnie unoszące swe olbrzymie ogony. Co jakiś czas przejeżdżają tędy młodzieńcy na koniach, a dzieci witają ich bukietami kwiatów i śpiewają wesołe piosenki.

Jest też w mym zamku jedno miejsce nadzwyczajne, zwane Komnatą Czasu. Komnatę zaprojektował przed laty mój dobry przyjaciel i od tamtego momentu wszystko stało się możliwe. Komnata ta bowiem pozwala tak zaginać czasoprzestrzeń, że można do niej zaprosić ludzi żyjących sto, dwieście, a nawet tysiąc lat temu oraz przywoływać do niej osoby żyjące współcześnie, ale mieszkające tysiące kilometrów stąd. Niezłe możliwości prawda? Codziennie więc zapraszam do mej Komnaty różne osoby, które uczą mnie świata, opowiadają o swoim życiu i przekazują mi swoje najskrytsze tajemnice…

Dziś, z okazji zbliżającego się Dnia Kobiet organizuję w Komnacie Czasu herbatkę, na którą zaprosiłam 3 wspaniałe, znane kobiety, których historia jest zarazem historią całej ludzkości: Marię Curie – Skłodowską, Virginię Woolf i Coco Chanel. Imponujący skład, prawda? Ubrana w piękną, długą, jedwabną białą suknię, oblana w lekkie, kwiatowe perfumy czekam na moich gości. Na diamentowym stoliku stoi zastawa Maria Paula, w której podam dzisiejszą herbatkę. Obok upieczone przeze mnie ciasto – Beza Pavlova z dodatkiem świeżych owoców granatu i marakui. Jest też mnóstwo świeżych owoców : winogron, truskawek, arbuzów. Herbatka już się parzy, czuć aromat mieszanki herbat zielonych, białych i czarnych z delikatną nutą porzeczki, pomarańczy i żurawiny. Podam ją w pięknych filiżankach. Dla chętnych będzie też świeżo parzona kawa ze spieniony mlekiem i syropem kokosowym. Zaproszone Panie usiądą w swoich pięknych sukniach na wygodnych fotelach i będziemy rozmawiać o rzeczach istotnych i tych mniej ważnych. Na pewno nie omieszkam zapytać, jak prawdziwe Damy oceniają dzisiejszą rzeczywistość, co by w niej zmieniły i jak wyobrażają sobie siebie w XXI wieku. Na pewno nie zabraknie też typowo babskich tematów, nawet tych sercowych…Będziemy rozmawiać godzinami o wszystkim, co nas dotyka, boli i wzrusza. A jutro? Kto wie, kogo zaproszę na jutrzejszą herbatkę? Moje możliwości nie mają granic ;) Ktoś puka do drzwi…”Witaj Coco” – mówię. I rozpoczyna się herbatka marzeń…

kontakt e-mail : izabela.kowalska120@gmail.com, tel. 726964480

Herbatka z dreszczykiem…. Nie ma nic piękniejszego niż pełnia księżyca która swym blaskiem otula nagrobki na cmentarzu. Idealna herbatka to czarna i czerwona herbata ( z cytrynką ) na wielkiej nagrobnej płycie a przy mnie ludzie którzy odbierają życie. Chrabia Dracula we własnej osobie przycupnął by cicho na swoim grobie obok Lekter sławny (hanibal) który się ludzkiej natury wyparł a jakby tego było niewiele gnijąca młoda panna wesele mogła by przerwać i nas zaszczycić w wraz z nią Sierotka o mylnych latach która się kocha w muzyce i kwiatach. Tak by płynęła nam noc w zniczy blasku na tym cmentarzu opodal lasku. Słodkie ciasteczka o dłoni kształcie i ciasto lawa z nagrobnym ciasteczkiem przekąski słodkie choć niebezpieczne ;-) żelki co oczu kształt mają zabawny taka herbatka na gust nasz wytrawny sprawia że smutny świat jest zabawny.

Maliszewska22@onet.com.pl

W samym środku nocy, kiedy zegar wybija północ, zapraszam na herbatkę wszystkich polityków biorących udział w tegorocznych wyborach prezydenckich. Zapraszam ich serdecznie do jednego z najbardziej nawiedzonych miejsc w
całej Polsce. Do ogromnego majestatycznego zamku, który budzi zarówno podziw jak i grozę. W dniu ich wizyty pogoda jest kapryśna. Tuż przed ich przyjazdem nad zamkiem rozpętała się silna burza. Błyskawice smagają niebo. Grzmoty
rozdzierają złowrogą ciszę. Wszyscy przyjmują moje zaproszenie i stawiają się u wrót mojego królestwa. Są przemoczeni, zziębnięci i przestraszeni. Zapraszam ich do środka. Przyjmują moje zaproszenie z wdzięcznością, nieświadomi losu który ich czeka. Nawet nie zdają sobie sprawy z tego, że nie jestem człowiekiem. Jestem białą damą, która przed wielu laty w tragicznych okolicznościach utraciła tu życie. Wewnątrz dostrzegam ich niepewne miny. Z mrocznej piwnicy słychać dziwne piski i krzyki oraz płacz dziecka, a wszystko to miesza się z szumem deszczu, wyciem wiatru i ciężkimi grzmotami. Widzę, że w każdym koncie czują obecność złych mocy ale robią dobrą minę do złej gry. Prowadzę ich długim korytarzem do mrocznego salonu, tuż za nami drzwi wejściowe same się zatrzaskują z żałosnym jękiem aż Pani Ogórek wydaje z siebie cichy pisk. W środku panuje chłód. Siadamy do ogromnego stołu na którym stoją ciężkie mosiężne zakurzone świeczniki. Przyjmuję swoich gości z życzliwością. Opowiadam im przeróżne historie o tym jakie dramatyczne zdarzenia widziały te mury i jakie makabryczne rzeczy miały tu miejsce. Następnie stawiam na okazałym stole swoją piękną nową zastawę. Uśmiechając się napełniam filiżanki herbatą. Goście piją ze smakiem. Kiedy już każdy z nich przełknął chociaż łyka, wyznaję im dlaczego ich tu sprowadziłam. Opowiadam o klątwie która spada na każdego człowieka który napije się mojej herbaty a który ma nieczystą duszę i złe intencje. Tylko człowiek o czystym sercu, dobry i sprawiedliwy wyjdzie cało z tej próby. Dzięki mojej herbatce Polska zyska prezydenta który będzie dobrym
człowiekiem o czystym sumieniu. *** Lookarna13@interia.pl

Wymarzony dzień herbatkowy najchętniej zorganizowałabym na
działce u moich rodziców, zaprosiłabym wszystkie koleżanki z szkolnych lat by
odświeżyć nasze wspólne wspomnienia i marzenia, które miałyśmy, gdy żyłyśmy
blisko siebie. Motywem przewodnim będą szalone lata 70te! Przygotuje elegancką
zastawę oczywiście Marię Paulę, która zachwyci, oczaruje i ślicznie skomponuje
się z dodatkami do niej. A mianowicie cudowne słodkie, słone przekąski dla
każdego coś miłego. Małe babeczki z owocami i galaretką, muffinki czekoladowe z
pistacjami, szarlotkę i strucle makowa by każdy swój ulubiony smak znalazł na
stole. Na słono, koreczki z sera, szynki, ogórka, pomidorka, papryczki i
ciemnego razowego chleba – zdrowie przede wszystkim. Jeszcze przygotuje małe
słone babeczki z łososiem, kanapeczki z krakersami z twarogiem, papryką i
pomidorami. Dla różnorodności przygotuje kilka rodzajów herbat czerwoną,
zieloną, czarną, białą z różnorodnymi dodatkami. Jeśli chodzi o strój
obowiązujący na herbatce to oczywiście stylowa moda lat 70, która
charakteryzuje się głównie hipisowską nonszalancją. Przede wszystkim będą
królowały długie, falbaniaste spódnice i sukienki, poszarpane spodnie
dzwony i ogromne okulary, ale to nie tylko jeden wariant. Przecież w latach 70
tuż obok hipisów kształtował się jednak inny ruch – punk, a jego zwolennicy
nosili skórzane kurtki, łańcuchy i agrafki, także każdy założy to, co ma to, co
lubi, co się spodoba najbardziej by się cudownie wygodnie czuć.

Kiedy przeczytałam słowo “herbatka” od razu skojarzyło mi się z jedną osobą, dzięki ktorej do dziś piję kilkanaście filiżanek herbaty dziennie. Jednak zacznę od początku…

Sobota. Popołudnie. Ciepło, słonecznie i dookoła zapach świeżo skoszonej trawy. Drewniana ława w ogrodzie pod jabłonią, na niej koronkowy obus i półmisek z ciastem czekoladowym z żurawiną. W dzbanuszku herbata. Niezwykła. Tego smaku nie mogę zapomnieć, ani niestety odtworzyć do dziś. Babcia sama mieszała różne harbaty sypane, które połączone ze sobą pachniały i smakowały tak że po 10 latach dalej wspominam ten smak. Nalewamy harbatę do filiżanek (nawet jeśli są do kawy, babcia nigdy nie piła kawy) i pomiędzy kolejnymi łykami rozkoszujemy się chwilą. Na mojej herbatce byłaby tylko babcia i ja. To by wystarczyło. Chciałabym słuchać jej opowiści i opowiedzieć co u mnie słychać. Albo nawet pomilczeć razem. Byłoby idealnie…

…dziś pozostaje mi wspomnienie smaku herbatki i lekko zakurzona, porcelanowa zastawa na kredensie, której bez babci nikt nie chce użwać….

Kiedyś będę miała córkę…..

A MariaPaula byłaby wtedy dla niej
moim prezentem ślubnym.

Po całym zamieszaniu weselnym i
miodowym miesiącu Młodzi zaprosiliby swoich wszystkich rodziców do
siebie na wspólne oglądanie zdjęć z ich Wielkiego Dnia.
Czekałyby na nas ciasta: lekko przypalona szarlotka i sernik z
zakalcem . Z wielką serdecznością częstowaliby nas pyszną
herbatą i swoimi niedoskonałymi słodkościami. Teściowa mojej
córki rzuciłaby jakąś zawoalowaną uwagę na temat zdolności
kulinarnych młodych mężatek, ale Zięć z dumą by odpowiedział,
że przecież to jego dzieła. Skutecznie znokautowanej i zszokowanej
Teściowej nie pozostawałoby nic innego, jak tylko chwalić piękną
zastawę, w której została podana herbata.

W pewnym momencie moja córka wzięłaby
mnie na bok, położyłaby rękę na swoim brzuchu i szeptem
powiedziałaby: jeżeli będę mieć córkę, to przekażę jej ten
serwis wraz z historią o pełnym miłości domu, który mi
stworzyliście z tatą, mamo….

zawsze.oliwek@gazeta.pl

Urodzinowa Herbatka Oliwii,

czyli jak zmienić eleganckie przyjęcie w zwariowaną imprezę

Moja córeczka jest wyjątkową osobą. Nie przypomina typowej
nastolatki – jest delikatna, wrażliwa, uprzejma. Taka Mała Dama. Zafascynowana
kulturą Anglii, zwłaszcza „herbatką o piątej”, marzy o własnych filiżankach.
Uwielbia też „Alicję w Krainie Czarów”, dzięki której wprowadza do życia
odrobinę szaleństwa. Tak więc to Oliwia będzie gościem honorowym na mojej
„proszonej herbatce”. Wśród gości nie może zabraknąć Szalonego Kapelusznika,
Marcowego Zająca i Susła – bez nich przyjęcie nie miałoby sensu choć sami sensu
nie mają. No i będą dwie Alicje: ta baśniowa i ta szkolna (najlepsza
przyjaciółka Oliwii). Będzie też oczywiście tata i starsza siostra Wiktoria –
równie zwariowani co reszta towarzystwa. No i Martina Stoessel, bohaterka
serialu „Violetta”. I nasz pies Rosco, któremu temat herbatek nie jest obcy.
Oliwia od dzieciństwa urządzała „herbatki” w swoim pokoju a jedynym zaproszonym
był właśnie Rosco. Dzielnie znosił on długie opowieści swojej małej pani,
posłusznie chłeptał swoją porcję ze spodka a nawet pozwalał ubierać się w
elegancki czepek! No to listę gości już
mamy.

Termin herbatki? 9 czerwca, miejsce? To proste: plaża.
Najlepiej o wschodzie słońca bo Oliwia uwielbia wschód słońca na plaży. W końcu
godzina piąta to godzina piąta, kto powiedział, że musi być po południu?

W menu, oprócz „dzbana bez dna z herbatą, która nigdy się
nie kończy” znajdą się różne słodkości. Ciasteczka, które zamoczone w mleku czy
herbacie smakują równie dobrze. Lody, ogromne ilości lodów
owocowo-czekoladowo-śmietankowych aż gościom na chwilę zamarzną mózgi. Ponadto
owoce, zwłaszcza winogrona i arbuzy. No i cała góra niezdrowych batoników – a
niech tam! Urodziny są raz w roku. Dla tych, którzy z sobie tylko wiadomych
powodów nie lubią słodyczy i owoców (Rosco) przygotujemy niewidzialne potrawy i
trochę psiej karmyJ

Nie będzie przewodniego tematu rozmowy ze zrozumiałych
powodów – goście nie będą do końca normalni więc rozmowa też normalna być nie
może. Najpierw Kapelusznik rozda wszystkim wariackie kapelusze a Wiktoria
pstryknie nam zbiorowe zdjęcie żeby je szybko wrzucić… wiadomo gdzie. Potem
obudzimy Susła żeby opowiedział dowcip. Następnie ubrana w róże i fiolety
„Violetta” nauczy nas kilku zwrotów po hiszpańsku, no i się rozkręci… Będziemy
rozmawiać o bzdurach i pozbawionych sensu głupotach. Będziemy oglądać wschód
słońca obżerając się smakołykami. Będziemy śmiać się głośno i tańczyć dookoła
stołu aż elegancka herbatka zupełnie zmieni swój charakter.

Ja widzę to tak!

jest rok 2016, znajdujemy się w moim nowo wybudowanym domu,
odbieram paczkę od kuriera, zaglądam do środka i widzę piękny kawowy zestaw z
kolekcji MariaPaula Złota Linia.

To jest moment w którym mogę zacząć planować spotkanie
stulecia, ba! nawet sześćsetlecia! ponieważ mój najstarszy gość będzie miał
ponad 600 lat! :D

Gdybym mogła zorganizować spotkanie nie będąc niczym
ograniczona, zaprosiłabym ludzi, którzy w istotny sposób wpłynęli losy świata,
oraz takich, którzy mnie inspirują, których podziwiam, niektórym chciałabym zwyczajnie
podziękować…

Mam tylko 6 filiżanek, więc moja lista jest bardzo okrojona.
I tak pierwsze zaproszenie wysyłam do
francuskiego urbanisty Le Corbusiera,
który swoją działalnością wpłynął na wiele dziedzin, lecz przede wszystkim jest
twórcą mojego ulubionego prądu architektonicznego. To dzięki niemu dzisiaj
możemy cieszyć się dużymi przeszkleniami czy płaskimi dachami.

Drugie zaproszenie wyślę do Coco Chanel, chyba żadnej
kobiecie nie muszę mówić jak bardzo zrewolucjonizowała damską modę, lansując
ubrania o prostych sportowych fasonach. To Ona wprowadziła do świata mody “małą
czarną”, za co wszystkie kobiety powinny
być jej wdzięczne!

Kolejne zaproszenie dostanie Pablo Picasso, chciałabym aby
doradził mi jak zagospodarować pustą ścianę w salonie… kto wie? Może sam
namalowałby coś dla mnie? :) Jestem ciekawa Jego zdania na temat współczesnego
malarstwa.

Czwarte zaproszenie otrzyma Jan Gutenberg, ponieważ wynalazł
druk czym przyczynił się do rozwoju wiedzy. Chciałabym mu podziękować za to, że
dzięki Niemu teraz mogę czytać moje ukochane książki.

Piąte zaproszenie wyślę do Fryderyka Chopina- jest dla mnie niezwykle
ciekawą osobowością, po herbacie chciałabym żeby zagrał dla mnie i pozostałych
gości na fortepianie Walc a-moll.

Szóste miejsce przy stole zajmę ja- ciekawa tych wszystkich
ludzi, ich historii, poglądów na dzisiejszy świat. Zajadając się pyszną
szarlotką mojej mamy na pewno znajdziemy wiele tematów, które są bliskie mojemu
sercu. Ciekawi mnie co te zacne osobistości myślą na temat współczesnej sztuki, literatury, architektury,
mody, czy muzyki. Jedno jest pewnie- to będzie bardzo ciekawe i emocjonujące spotkanie,
które wiele mnie nauczy i pozwoli wiele zrozumieć.
wentula@wp.pl

Dziś jestem już dorosłą kobietą,żoną i matką dwójki dzieci, mam skończone 27 lat. Do tej pory nie spełniło się jeszcze moje marzenie z dzieciństwa, czyli spotkanie z Uwaga…Uwaga Adamem Małyszem.
Pan Adam Małysz to dla mnie postać wyjątkowa, dlatego to z nim napiłabym się pysznej herbatki.
Spotkanie odbyłoby się w zimowy wieczór, w miłej i ciepłej atmosferze, którą zapewniłaby nam urocza drewniana, góralska karczma. Za oknem padający śnieg , w środku płonąłby kominek. Ja na widok p. Adama uśmiechnęłabym się od ucha do ucha, podbiegła, przytuliła i w końcu mogłabym Mu prosto w oczy powiedzieć jak wielką Jego sportową fanką jestem. Później powiedziałabym mu głośno DZIĘKUJĘ, za to, że te klika lat temu dostarczał mi tyle pozytywnych emocji. Rozmawialibyśmy o najpiękniejszych moim zdanie skokach i wydarzeniach sportowych. Na koniec powiedziałabym Mu jak wielkim zaszczytem było dla mnie wypicie z nim herbatki.
Moje marzenie pojechania na zawody Pucharu Świata w skokach narciarskich i spotkanie tam p.Adama nigdy się nie spełniło, bo kiedy skakał byłam jeszcze za młoda na samodzielne wojaże, a jak już dorosłam i mogłam On zakończył karierę, dlatego gdyby taka herbatka była możliwa na pewno bym z tego skorzystała.

Moja herbatka odbędzie się w remizie strażackiej.Mam kilku przyjaciół i przyjaciółkę którzy często mnie odwiedzają i mają wiele do powiedzenia,więc zrobię im niespodziankę i stół nakryję u nich na miejscu.Nie mam problemu z przygotowaniem wcześniej naszej uczty,będą ciasta własnoręcznie przygotowane Snikers ,którego bardzo lubią ze słonecznikiem i Śmietanowiec upieczony z rana a do naszej herbaty pasuje w sam raz.Cieszę się że będziemy rozmawiać do wieczora o swoich problemach i radościach.Moja przyjaciółka jest sama więc ma wiele do powiedzenia kiedy opowiada o swoich miłostkach my wysłuchujemy ją jednym tchem jej przeżyć i potyczek i jej doradzamy.Każdy z nas ma wiele do powiedzenia,bo spotykamy się raz w miesiącu a przez ten czas wiele się zmieniło w ich życiu.Jak to miło poplotkować w naszym gronie,gdy każdy płonie.Dobrze że w pobliżu jest gaśnica i można ostudzić czasami zapał rozmowy.Gdy pikanteria wkracza a inny rozpacza nasz strażak rozpyla odrobinę mgiełki i wszystko wraca do normy.Kolacja też się szykuje nie byle jaka będzie podana bułka i zupa z flaka a że wszyscy lubimy flaczki zamiast kaczki to gdy wszyscy się nią nasycimy to znowu do spotkania wrócimy.Nie ma to jak przyjaciele a z nimi przygód wiele i wszystko smakuje znakomicie gdy góruje piękne naczynie i nakrycie.
rubik59@onet.pl

Pan Bóg pstryka palcami i zegar cofa się.Mam 30,20,12 lat…Siedzę na białej werandzie,małego domu,kwitną bzy.Maj.Młode ,dziewczęce serce jest niespokojne,pełne rozterek,może zakochane.W głowie fiołki i ideały.Wiem jaka na pewno nigdy nie będę.Wiem,że zostanę malarką,najlepiej sławną.Siedzę naprzeciw dawnej Ani,patrzę jej w oczy,wstydzę się jej.Trochę ją zawiodłam,zgubiłam priorytety,straciłam zaufanie do siebie,do ludzi.Dałam się wcisnąć w świat otaczający mnie,nauczyłam się milczeć,kiedy trzeba krzyczeć i nazywać rzeczy po imieniu.Nauczyłam się odwracać od ważnych i pięknych rzeczy.Nalewam herbaty.
-Aniu,czy wierzysz,że chcę zmienić swoje życie?-pytam.
-Wszystko w twoich rękach,póki żyjesz- uśmiecha się.-Pamiętasz, co mówiła babcia?Mówiła,że życie jej przeleciało jak jeden dzień.Tak jest z tobą,przyznaj.Myślisz,najpierw spłacę kredyt,pózniej zrobię sobie wakacje.Myślisz, najpierw dam wszystko dzieciom,pózniej pomyślę,co dam sobie.Nie możesz dać najważniejszego swojej obecności -W jej oczach widzę łzy.
Nakładam na talerzyk placek ze śliwkami.Uwielbiała go.
-Mieszkałaś z rodzicami,bratem i babcią.Twoje dzieci mieszkają same.W modnie urządzonym mieszkanku, gdzie można stępić samotność internetem.I nie masz nigdy czasu.Nawet dla matki.I co z tego,że nieraz była surowa i nieraz obrywaliście z Adamem,tym starym klapkiem,co w pośpiechu zdejmowała z nogi- Ania zanosi się zarazliwym śmiechem.Pomyśl,że może ona już tylko gada z kotami,po śmierci ojca, zapadła jakby w sen.Nie wiesz ile ma czasu, ani ona,ani ty.Zajmij się prawdziwym życiem.Znowu zacznij malować, napełnij swoją obecnością puste pokoje.Może i sprzedaj w cholerę to mieszkanie i zamiast miliona metrów kwadratowych,wystarczy ci kilka. Popatrz na swoje dzieci, niedługo odfruną. Nie bądz w swoim życiu gościem.
Zapada zmierzch,herbata wystygła.
Pan Bóg pstryka palcami.Mam znów 40 lat.Na stole piękny serwis do herbaty.
-Wspaniały serwis,Aniu-mówi mama.
-Wygrałam w konkursie,mamusiu.Siadaj,Już dość się napracowałyśmy-uśmiecham się.
Na stole banofi pie,ciasto które mama nauczyła się robić ode mnie,jej placek ze śliwkami, maślane ciasteczka własnej roboty,wyjęte gdzieś z kuchennych czeluści.
Dzwonek.Wchodzi Adam ze swoją wesołą gromadką.Irena, blizniaki.Moje dzieci.Robi się ciepło.W sercu.Robi się gwar,na ustach zakwitają uśmiechy.
kprzedlacka@wp.pl

zapraszam na małą czarno-brunatną herbatkę z ceilonu asonetycznego zapraszam na mój wyjściowy taras , otoczony zielonymi systoriami z czrno-seledynowymi kwiatami, stolik już czeka a w myś jego dwa krzesła jedno wiszące w powietrz unoszące się 7,5 centymetra na powierzchnią drugie podtrzymywane prze czearne mrówki sconi i salvę one mówią po angielsku nauczyły się tego będąc na wakacjach i kumpla stvea mrówkojada…..dobrego chłopaka z połdniowego maiami, dziś pijem delikatnie siorbiąc z filiżanki by odgłos dawał nam do wyobrżni sygnał zadowolenia z picia magicznego napoju herbacianego, antyoksydanty rozczepiają się na komórki mniejsze i poddają nasze ciała wspaniałym doznaniom każdy kolejny łyk zabiera mnie w podróż ezoteryczną….

W Edynburgu na wielkiej górze, w samym centrum miasta jest wielki zamek. Z zamku roztacza się cudowny widok z jednej strony na urokliwe kamieniczki i strzelistą katedrę w wiktoriańskim stylu, a z drugiej na góry i wzburzone morze. Niebo zdaje się każdego dnia być inne, ba! w każdej godzinie przemierzają przez nie tysiące wielobarwnych chmur, które przysłaniają chwilowo słońce, by pozwolić mu za chwilę na radosne promyki nadziei, że nie będzie padało.

To właśnie w tym zamku chciałabym urządzić moją herbatkę. Zaprosiłabym na nią mojego męża, który jest bardzo romantyczny i z pewnością byłby zachwycony wyjątkowym urokiem Szkocji. Obowiązkowo musiałby włożyć szkocki strój (kilt uszyty z tartanu, tkaniny w kraciasty wzór), ja zaś włożyłabym czerwoną ognistą sukienkę i niebotycznie wysokie szpilki. Herbatkę podałabym na dużym tarasie zamku, by móc zachwycać się zapierającym dech w piersiach widokiem. Na stole byłyby także czerwone róże, dojrzałe truskawki i fondue z czekolady. Czekolada to wspaniały afrodyzjak, a w połączeniu z truskawkami smakuje wybornie. Nasza ulubiona czarna herbata w eleganckich filiżankach, smakowałaby z pewnością lepiej, niż na codzień.

Nie będą w stanie oprzeć się urokowi tego miejsca, poszlibyśmy też na romantyczny spacer. Jednak już po chwili okazałoby się, że brukowane uliczki nie są przyjazne szpilkom, więc mój kochany nosiłby mnie na rękach.

Ehh… rozmarzyłam się… ;)
dietologeu@gmail.com

Wymarzona, elgancka ,,herbatka” Odbędzie się w piękną słoneczną niedzielę o godzinie 16:00 w moim malowniczym i kolorowym pięknym dużym ogrodzie pełnym kwiatów, krzewów. Na środku będzie stał stół na nim piękny biały, lśniący obrus , na stole przepiękny bukiet czerwonych róż no i oczywiście czego nie może w tym dniu zabraknąć to zastawa Maria Paula, która moim zdaniem będzie idelanie do tej okazji pasować! :)
Spotaknie to będzie miało charakter ,, wdzięczności, podziękowania oraz po wspominania wcześniejszych lat naszego życia, dla Tych wspaniałych osób, które zawsze są dla mnie wsparciem , ochroną, ale i też pełną funkcję motywacyjną i pokazują mi na każdym kroku,że życie jest cudowne. To wyjątkowe jedyne w swoim rodzaju przyjęcie nie może się odbyć bez spotkania w gronie najblizyszch memu sercu osób, a jest to moja ukochana mama Marzena , która jest dla mnie wielkim autorytetem, babcia Joanna, która potafi upiec najlepszy sernik pod słońcem i przekazuje swoje doświadzczenia z młodości, ciocia Mariola,która wspiera w trudnych chwilach i zaczaruje każdego swoim uśmiechem, ciocia Gabrysia, która zawsze wysłucha i pomoże ,wujek Mieciu, Włodek oraz Marek którzy wprowadzają radosny nastrój przy spotkaniach w gronie rodzinnym oraz moja najlepsza przyjaciółka wraz ze swoim chłopakiem Tomkiem z Żanetką znamy się od piaskownicy:) czyli piękne, już 15 lat i wiemy o sobie wszystko, zawsze możemy na siebie liczyć , a, z Tomkiem chodziłam razem do klasy Szkoły Podstawowej, ahh…miłe wspomnienia z tego okresu dzieciństwa. Dla moich wyjątkowych i nie powtarzalnych gości przygotuję placek Porzeczkowiec, a moja babunia pyszny sernik, który doskonale wypełni miejsce na stole i nie da się ukyć,że przy takich właśnie rodzinnych chwilach najlepiej będzie się prezentowała zastawa Maria Paula oraz na tych białych porcelanowych talerzykach nie może zabraknąć własnego wypieku, a zwłaszcza sernika, który również idealnie pasuje do takich przyjęć:) Mam nadzieję,że nie tylko w mojej wyobraźni mogłam zorganozować takie cudowne przyjęcie wraz z zastawą Maria Paula , ale będę miała okazję w rzeczywistości tak jak zostało tutaj opiasane oraz zaprezentowane! :) ,,W życiu bowiem istnieją rzeczy o, które warto walczyć do samego końca” Serdecznie Pozdrawiam :) mój email: renata-maciejewska802@wp.pl

Na moim przyjęciu herbacianym
pojawiają się najwięksi miłośnicy tego Boskiego Nektaru. Jest mityczny cesarz
chiński Shen Nung, który jako „ojciec herbaty” i jej odkrywca, pierwszy zabiera
głos. Opowiada nam historię, w której poznajemy niezwykły przypadek zaparzenia
pierwszej herbaty i perypetie związane z przekazywaniem tej wiedzy poddanym.
Cesarz, mimo że zazwyczaj oszczędny w słowach, o herbacie mógłby opowiadać
godzinami – niestety nie mamy tyle czasu, bo bierzemy kolejny łyk herbatki i
przekazujemy głos buddyjskiemu mnichowi, który wieki temu przywiózł herbatę z
Chin do Japonii. Opowiada nam, że Japończycy tak umiłowali ten napój, że
stworzyli własną kulturę picia herbaty zwaną Cha-no-yu tzn. Droga Herbaty. I
przez tę Drogę prowadzi nas właśnie czcigodny mnich, pomiędzy jednym a drugim
łykiem zielonego naparu. Później głos zabiera car Michał I Romanow, który mniej
więcej w tym samym czasie co Holendrzy zetknął się z herbatą. Ostry ton i
ponure oblicze łagodnieją, gdy zaczyna opowiadać o najlepszym prezencie
urodzinowym, jaki dostał w życiu – skrzyniach pełnych herbaty. Śmieje się
rubasznie, kiedy wspomina reakcje dworu na swój prezent, bo wszyscy byli
przekonani, iż niepozorne drewniane skrzynie, zawierające suche liście „czegoś”
urażą Wielkiego Cara. Tak się oczywiście nie stało, bo car po pierwszym łyku,
zakochał się w smaku i aromacie herbaty. Głos przechodzi teraz do kolejnego
Władcy, który był prawdziwym herbatolubem. Mowa oczywiście o angielskim królu
Karolu II, który za sprawą swojej żony – również obecnej na naszym przyjęciu –
wprowadził Tea Time w Anglii. Stąd też nasze spotkanie zaczęło się właśnie o
godzinie 15. Następna w kolejce jest Elizabeth Adams – żona Samuela Adamsa,
przywódcy Synów Wolności. Elizabeth zażenowana opowiadała o roli swojego męża w
tzw. Boston Tea Party. Pojedyncza łza spłynęła jej po policzku, gdy wspomniała
o setkach skrzyń z herbatą wyrzuconych do zatoki. Wszyscy jak jeden mąż,
zaczęli pocieszać Elizabeth, prosząc ją by zapomniała o tych przykrych
wydarzeniach i na poprawę humoru spróbowała jeszcze raz tej przepysznej
herbaty, którą serwowałam moim gościom. Pijąc już drugą filiżaneczkę herbaty
rozmawiamy i śmiejemy się w głos, tak jakby nie dzielił nas status społeczny i
setki lat historii. Niestety wraz z ostatnim łykiem moi goście rozmywają się w
podmuchu wieczornego wiatru. Nie martwię się jednak, bo wiem że powrócą znowu,
gdy poczują świeży aromat herbaty.

dagamara555@gmail.com

Jest lato 1772 roku. Na tarasie Pałacu na Wodzie dobiega
końca obiad czwartkowy u króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wybitni
przedstawiciele nauki, sztuki, literatury i polityki epoki oświecenia
niespiesznie opuszczają Łazienki, patrząc na mnie z niedowierzaniem.
Uczestnictwo w obiedzie ‘u króla Stasia’ to wyłączny przywilej mężczyzn. A
tymczasem czas popołudniowej herbaty król zarezerwował dla mnie – początkującej
dziennikarki z przyszłości. Po długich staraniach o możliwość przeprowadzenia
tej rozmowy otrzymałam upragnione zaproszenie. To chyba efekt jego powszechnie
znanej słabości do kobiet :) Muszę jednak podkreślić, że moją obecność tu
zawdzięczam nie tylko królowi ale również zdolnościom pewnego naukowca, który
opracował sposób teleportacji. A więc spełnia się moje marzenie….

Na spotkanie przynoszę dar – białą herbatę o
delikatnym smaku, godnym królewskiego podniebienia. To Silver Needle, z najmłodszych
listków z samego wierzchołka krzewu herbacianego. Rozmawiamy długo o polityce,
sztuce, literaturze, a także miłości króla do kobiet. Jest człowiekiem o
niezwykłej wrażliwości, któremu przyszło panować w trudnych czasach. Moją uwagę
zwraca piękna porcelana, w której podano herbatę. Biały kolor filiżanki
wydobywa głęboką barwę napoju, a złocenia zdobiące serwis pięknie mienią się w
promieniach zachodzącego słońca. Zdaniem króla Stanisława, który upowszechnił w
Polsce zwyczaj parzenia herbaty, jej serwowanie wymaga odpowiedniej
oprawy.Kilka godzin i 5 filiżanek herbaty później spotkanie dobiega końca. Mam
wspaniały materiał na wywiad! Z żalem opuszczam Łazienki. Jest tak pięknie i
spokojnie. Wychodząc odwiedzam jeszcze ‘pierwszego kuchmistrza Europy’ Pawła
Tremo i dyskretnie pytam o nazwę serwisu, w którym podano herbatę. “Maria
Paula Złota Linia” szepcze mi do ucha. To byłaby wspaniała pamiątka tego
niezwykłego spotkania. Cóż może kiedyś ….

Urządziłabym happening w samym środku miasta, w poniedziałek w dodatku!
Ideą byłoby zachęcenie wszystkich zapracowanych i przepracowanych ludzi do tego, aby zamiast pić w pośpiechu kawę ogromnymi haustami i w biegu do pracy, usiedli przy jednym stoliku z drugą osobą i poświęcili te 10 minut w ciągu 1440 minut (doba) na chwilę przyjemności. Żeby skupili się na smaku kawy/herbaty, na obecności drugiego człowieka.
Stoliki zostałyby rozstawione przy głównej ulicy, może nawet na środku ronda. Niech wszyscy wiedzą jak niewiele potrzeba, żeby sprawić sobie przyjemność, koniec wymówek!
Ech… gdybym do mojej wizji miała dodać więcej wyobraźni, to ruch w mieście zostałby wstrzymany. Ludzie zostawiliby swoje auta pootwierane, odłożyliby niesione przedmioty, przybiegliby do stolików zachęcając innych, mijanych po drodze. Fala kawowego szaleństwa rozprzestrzeniłaby się aż po obrzeża miasta. Wszyscy wszędzie ciągnęliby do kawiarni, rozsiadali się z termosami na ławkach, zapraszali sąsiadów i współpracowników na chwilę przy aromatycznym, gorącym napoju. Cukiernicy i sklepikarze wybiegliby z pysznymi ciastkami na chodniki i rozdawali obcym ludziom. A wszystko to zaczęłoby się od kilku stolików w samym środku tej radości, takich z białymi obrusami i zastawą MariaPaula. Po kilkunastu minutach ludzie wróciliby do swoich obowiązków, miasto ruszyłoby dalej, ale… z uśmiechami na twarzach i okruszkami w kącikach ust.

„JAK STAŁA SIĘ JASNOŚĆ”

W rolach głównych:

Thomas Alva Edison

Ja

Maria Paula z domu Złota Linia

Miejsce:

Zamek Książ

Ja: Napije się Pan herbaty?

T.Edison: Z przyjemnością,
poproszę.

( Maria Paula mieni się pięknie, gdy
napełnia się złotym płynem)

Ja : Panie Edison, przybywam do Pana z roku 2015

T.E : To świat jeszcze istnieje?

Ja: Tak istnieje i ma się całkiem nieźle. Czy wie Pan jaką
rewolucje wywołał na świecie rozświetlając pierwszą żarówkę?

T.E: To może Pani mi
powie?

Ja: Pokaże to panu za chwilę. Niech Pan powie ile zaliczył Pan
porażek zanim żarówka rozbłysła? Niektóre źródła podają, że 5 tyś inne, że
10.000

T.E: „Nie odniosłem porażki. Po prostu odkryłem X błędnych
rozwiązań.
Wielu życiowych
rozbitków to ludzie, którzy nie zdawali sobie sprawy, jak bliscy są sukcesu,
kiedy się poddali.”

Ja : Czyli trzeba mieć własne zdanie, wizję i marzenia, i mimo
przeciwności losu dążyć do ich realizacji?

T.E: Dokładnie tak! „Nigdy się nie zniechęcam, ponieważ każde odrzucenie niewłaściwej próby
stanowi kolejny krok naprzód.”

Ja: Może poczęstuje się Pan sernikiem? Znalazłam świetny przepis w
internecie.

T.E: W czym?

Ja: W internecie! Tam jest wszystko.

T.E: Wszystko w jednym miejscu? To niemożliwe.

A gdzie można kupić taka
piękna porcelanę?

Ja: W internecie.

T.E: Czy to daleko? Proszę mnie tam zaprowadzić…..ale napijmy się jeszcze
herbatki, piękna porcelana to nieodzowny element każdego domu

Ja: Tak jak Pana wynalazek. Pokażę Panu fajny konkurs w którym można taką
porcelanę wygrać. Ta porcelana to kwintesencja polskości.

T.E: Ten konkurs też w internecie? (ha,ha)

Ja: Oczywiście!…………………………………………………..

………………………………………

WITAM SZANOWNEGO KONKURSODAWCĘ ! DOSTRZEGŁEM ŚWIETNY KONKURS Z SUPER NAGRODAMI ! LANIE WODY … TO COŚ CO OD SZKOLNEJ ŁAWKI NAJLEPIEJ MI WYCHODZI WIĘC … NA POKŁAD SAMOLOTU LINII Maria Paula Tea PRZYSTROJONEGO KOMPLETNIE NA BIAŁO ( POSZYCIA FOTELI , WYKŁADZINA CIĄGU KOMUNIKACYJNEGO ) ZABIERAM WSPANIAŁĄ RODZINĘ I ZGRANĄ PACZKĘ NAJLEPSZYCH PRZYJACIÓŁ I … LEJĘ WODĘ A DOKŁADNIEJ OBSŁUGA SERWUJE WYŚMIENITĄ , AROMATYCZNĄ HERBATKĘ Z ZESTAWU Maria Paula – TO ZNAK , ŻE LECIMY DO SŁONECZNEGO EGIPTU !!! BĘDZIEMY ROZMAWIAĆ O ODPOCZYNKU , O TYM CO ZWIEDZIMY , JAK BĘDZIEMY SIĘ TAM BAWIĆ … O PLANACH NA PRZYSZŁOŚĆ , O NASZYCH MIŁOSTKACH , O WSZYSTKIM I O NICZYM . PRZEKĄSKA PEWNIE BANALNA ALE … BĘDZIE TO SMAKOWITA PIZZA PROSTO Z PIECA ORAZ “NIEBIAŃSKIE” KEBABY – RESZTĘ ZAPEWNI PRZEWOŹNIK WOLNOCŁOWY . NASZA “ELEGANCKA HERBATKA” ZORGANIZUJE SIĘ WIĘC W CHMURACH !!! Maria Paula – BEZ OGRANICZEŃ !!! Maria Paula – MARZENIA SIĘ SPEŁNIAJĄ !!! I BÓG STWORZYŁ – Marię Paulę !!! Maria Paula – SMAK WAKACJI = SMAK RAJU !!! tomaszmuchla2@gmail.com

Oczyma wyobraźni odnalazłam miejsce, gdzie rozgrywały się akcje tych wszystkich wzruszających historii. No wiecie… gdzie łzy Kopciuszka otulały skrawki Ziemi, a Zła Macocha wpatrywała się w zakłamane odłamki lustra.
Dopiero teraz rozumiem co znaczy znaleźć się za siedmioma górami i siedmioma lasami.
Odnalazłam to miejsce za najczystszą rzeką, blisko Zamkowej Góry.

W siódmym lesie znajduje się maleńki stolik, specjalnie na tę okazję. Przyjaciółki moich dziecięcych lat, już 20 lat starsze zasiadają na drewnianych stołeczkach pokrytych skórą niedźwiedzia i nie mogą uwierzyć, że przeniosły się do krainy dziecięcych marzeń. Każda z dziewcząt w zbyt fikuśnej, wręcz niepasującej do sytuacji sukience, upija łyczek herbaty z delikatnie uniesionym małym paluszkiem. Współczesność spotyka się z fikcyjnym światem baśni.

Wyciągamy naszą ulubioną planszową grę i z niecierpliwością rywalizujemy o pierwsze miejsce na mecie. Odwagi i nadziei dodaje nam aromatyczny napój zaparzony z leśnych darów przez Ankę i podany w porcelanowej zastawie. Tylko Kamila zagryza wargę, marząc, aby w jej maleńkiej filiżance znalazła się cola. Chipsy przyniesione przez Wiolę wyglądają dziwacznie wśród świeżo zerwanych owoców poukładanych w olbrzymie kopuły. Świetliki brzęczą tuż przy naszych głowach, lecz nikt nie ma ochoty ich przegonić. Dzięki nim, mrok lasu nie przeraża nas. Spędzamy wspólnie miłe chwile, chichoczemy, zapominamy o zbyt wielu kaloriach, nie znamy znaczenia słowa: marudzić. Zdaje się, że w oddali księżyc delikatnie muska swoją poświatą siódmą górę i mieni się tysiącem uczuć w siódmej rzece.

Mała wyspa gdzieś na oceanie spokojnym… na wyspie widać palmy i piękną egzotyczną roślinność ale nie tylko bo znajduje się tam piękna plaża i piękny błękitny ocean a w nim piękne kolorowe rybki. Słychać szum wody oraz śpiew ptaków. Przy brzegu w oceanie znajdują się okrogłe stoły- woda sięga im do połowy nóg. Gdy usiądzie się przy tym stole woda sięga do bioder. Na stołach porozkładane są białe obrusy a na nich bukiety kwiatów oraz zastawa porcelana MariaPaula. Idealne popołudnie. Na osobnym stole znajduja się przekąski: grzanki z pastą oliwną, koreczki(z rzodkiewką, ogórkiem, pomidorkiem koktajlowym, czerwoną cebulką, i serkiem żóltym), faszerowane papryczki i oczywiście różnego rodzaju owoce. Na to cudowne popołudnie z herbatką zaprosiłam rodzinę i przyjaciół. Temat przewodni planowanie podróży do okoła świata :) każdy może wybrać dwa Państwa które chce zwiedzić :) apóźniej opracuje się plan wycieczki :) jednym słowem dużo śmiechu :)

pozdrawiam :)
beata201@op.pl

W moim ogrodzie zamykam się na pyszne smakołyki zapraszamy Cię, figlarne kształty
Tobie podaje z miętowym smakiem się zapoznajesz.Potem razem się degustujemy
herbatkę małymi łyczkami pijemy, o babskich głupotam sobie gadamy jak małe damy
szyk w sobie mamy.Radości wiele lubimy mieć smaczne ciasteczka chcemy tez zjeść, a
ten aromat herbatki sprawia, że to jest bardzo dobra zabawa. Z ostatnim łykiem żegnamy się, a na kolejną przygodę zapraszam niebawem….

Herbatka z moją przyjaciółką zawsze świetnie smakuje i tą miętową piłam
właśnie z nią :) nie zamiennie tych śmiesznych pogawędek z Kaśka na
żadną inną osobę.

– Przyjdziesz? – zapytałam.
– Tak, oczywiście – odpowiedział.
Zaprosiłam Kamila na herbatę do domu, mojego domku na wsi. Tak na herbatę i ciasto malinowe z białym, puszystym kremem, które upiekłam sama. Kamil jest mężczyzną, który mnie zaciekawił swoją osobą. Jest niezwykle
szarmancki, pełen życia i ma ogromne poczucie humoru. Ja nieśmiała, szukająca bliskości drugiego człowieka, przy którym poczułabym się bezpiecznie, postanowiłam w końcu zaprosić Kamila, żeby pokazać mu, że bardzo go lubię. W końcu on już tyle razy próbował mnie zainteresować swoją osobą…
– Cześć, to dla Ciebie, proszę – powiedział, wręczając mi bukiet różnokolorowych tulipanów.
– Dziękuję, kocham tulipany! Te kwiaty mają w sobie taką radość – odpowiedziałam. Ucieszyłam się ogromnie bo tulipany to naprawdę moje ulubione kwiaty, choć szybko przekwitają.
– Rozgość się proszę, wstawiłam już wodę na herbatę, a może wolisz coś innego, może kawa albo sok? Bo wiesz… – w tym momencie przerwał mi.
– Nie, nie jak najbardziej może być herbata – powiedział.
Przyniosłam ciasto oraz filiżanki i talerzyki do ciasta.
– Piękne mieszkanie, to znaczy ładnie urządzone, masz dużo pamiątkowych zdjęć oraz takie ładne meble. Nie to, że jakoś specjalnie interesuje się twoim mieszkaniem, ale…Hm chyba mi nie wyszło. Po prostu naprawdę jest ładnie urządzone, tak kobieco – powiedział Kamil.
– Dziękuję. To akurat ręka, a właściwe ręce wielu pokoleń kobiet, które sprawiły, że powstał ten dom. Włożyły w niego wiele serca – odpowiedziałam.
– Chętnie o tym posłucham, ale najpierw muszę skosztować ciasta, bo nie mogę się oprzeć. Wiesz mam straszną cechę, jestem ogromnym łasuchem i uwielbiam słodycze – odpowiedział Kamil i natychmiast skosztował kawałek ciasta – Przepyszne, jaki krem, hm, palce lizać –zachwycał się.
– Cieszę się, weź drugi kawałek! – powiedziałam.
– A ta historia z twoim domem, opowiesz mi?
I tak zaczęłam swoją opowieść o tym w jaki sposób powstał dom.
– Wiesz wszystko zaczęło się od tych filiżanek i talerzyków, gdyby nie one to nie powstałaby ten dom i kto wie może nie rozmawialibyśmy tutaj dzisiaj razem – uśmiechnęłam się, a Kamil odwzajemnił uśmiech pochylił się do przodu bliżej mnie i powiedział:
– Musisz mi opowiedzieć tę historię, która mogłaby popsuć moje plany i marzenia – powiedział i uśmiechnął się głęboko. Kamil zaczął wpatrywać się mi głęboko w oczy, speszyłam się i zadałam pytanie skąd wiedział, że lubię tulipany, a on na to:
– Hm, nie wiem czy mogę ci powiedzieć, bo wiesz te pokolenia kobiet obraziłyby się na mnie.
Byłam niezwykle zaciekawiona jego wypowiedziami. Przez cały dzień słuchaliśmy siebie wzajemnie, rozmawiając o przeszłości, teraźniejszości oraz o … wspólnej przyszłości.

Wyobraźcie sobie średniej wielkości miasteczko, gdzieś w okolicach Lwowa, w którym czas zatrzymał się, jak pieszy na skrzyżowaniu ruchliwych ulic, w oczekiwaniu na zmianę świateł. Sennej atmosfery niedzielnego późnego popołudnia nic nie potrafi zakłócić. Jest trochę jak mgła nad torfowiskiem, choć może nie tak gęsta. Nawet przejeżdżający z wolna tramwaj, stukocący swoją metalową uprzężą o wykoślawione przez lata szyny, nie potrafi rozbudzić tej senności. W małej i niepozornej cukierni, usytuowanej w pobliżu dziewiętnastowiecznej cerkwi prawosławnej, unosi się zapach szarlotki wyjętej, co tylko przed chwilą z pieca. Jeszcze ciepłej, o mocno korzennym, cynamonowym aromacie przywodzącym na myśl dzieło pewnego zapomnianego już prawie literata. I w tej to właśnie cukierni, w to niedzielne popołudnie do wspólnej uczty herbaciano-plotkarskiej zasiadło zacne, choć niezbyt liczne towarzystwo. W gronie zaproszonych znaleźli się bowiem: uznany reżyser światowej sławy Woody Allen; dwaj żyjący jeszcze Beatlesi, przy czym nie ma do końca pewności, czy Paul to rzeczywiście Paul, czy może jednak sobowtór; bliżej nieznany pastor z Oklahomy; jeden z bliźniaków, który przybył tam prosto z planu zdjęciowego nowego serialu dla gospodyń domowych oraz Ona. To Ona wszystko zorganizowała. Ustaliła czas spotkania, wybrała lokalizację, skomponowała klasyczne angielskie menu oraz rozesłała zaproszenia. Słowem, zadbała o każdy, nawet najdrobniejszy szczegół, nie wyłączając obowiązkowych świec, przy świetle których zgromadzeni goście będą prowadzić swoje długie rozmowy. Oczywiście nie zapomniała również o stosownej dekoracji. Pół tuzina hiacyntów stojących we flakoniku w centralnej części stołu, przy którym zasiadają goście, dumnie pręży swoje ukwiecenie. Kim jest tajemnicza Ona i właściwie, po co oni wszyscy się tam spotkali? Na pierwsze pytanie odpowiedź jest prosta. Gospodynią wieczoru jest sama Hiacynta Bukietowa (nie, nie Żakietowa), ta sama, którą mogliście swego czasu podziwiać w serialu „Co ludzie powiedzą?”. O czym zaś nobliwa gromadka będzie dyskutować? To oczywiste, że o ostatnich sukcesach Sheridana – pierworodnego naszej gospodyni wieczoru – który wreszcie po 3 latach zaliczył pierwszy egzamin na studiach. Co prawda był to tylko krótki test z przeszkolenia bibliotecznego, no ale przecież od czegoś trzeba zacząć. Czyż nie tak? No i nareszcie Woody Allen będzie mógł ostatecznie wszystkim wyjaśnić czego bardziej pragnie. Czy piękna i muzyki, czy może jednak herbaty.
Kontakt:wojtasc MAŁPA gmail KROPKA com

Soczysta zieleń równego jak stół trawnika przeplatana gdzieniegdzie czernią kreciego kopca. W wielkim tym, słonecznym ogrodzie, po skrajnych jego stronach, tu i ówdzie przycupnęły starożytne drzewa, ogromem swych koron rzucając cień, cień wielki jak świat. W wielkim tym ogrodzie, gdzie słońce dociera prawie wszędzie, cienie to enklawa
dla życiodajnego słońca nieprzystępna. Enklawa odarta ze świeżej zieleni. Enklawa mroczna i straszna, a zarazem, w dni największej nawet spiekoty enklawa gwarantująca chłód przyjemny, chłód świeży. Dająca wytchnienie. Tchnienie wolności od lipcowych słońca promieni.

W ogrodzie tym, pod jednym z wielu takich drzew, ubrana na biało para. Ona, choć już całkiem niemłoda, wciąż jeszcze uderza wspomnieniem wielkiej urody. On, nieco przygarbiony, siwiuteńki, wciąż jeszcze dziarski i silny. Oboje w bieli. Biel odcina ich sylwetki z przyciemnionego mrokiem cieni drzew skrawka ogrodu. Biel ta komponuje się z bielą ich włosów. Bielą koca. Bielą leżącego na kocu bukietu lilii.

Dawni ci kochankowie, rozdzieleni przez lata, przez los, przez ludzi i wydarzenia, spotykają się ponownie. Spotykają się starsi o czas, mądrzejsi o doświadczenia. Bardziej nieufni, Bardziej zatroskani. Spotykają się pomarszczeni i zmęczeni życiem u samej jego granicy. Pewni jutra, które nieuchronnie nadchodzi. Nieuchronnie czas odmierza ostatnie tchnienia ich życia. Pewni jutra, a przez to odważni. A przez to pozbawieni lęku, jaki towarzyszy ludziom, którzy wbrew społecznym normom podejmują się działań przez serce, nie przez rozum wskazanych.

Dawni ci kochankowie, radośni choć nostalgiczni. Białe filiżanki odliczają ostatnie krople wspólnej herbaty..

Marzeniem ich życie wspólne, marzeniem wspólna śmierć. Staroświecka, czarna, misternie wykonana broń, załadowane doń dwie kule, dwa pociski, dwa ostatnie pocałunki.

Wkrótce biel ocieniona koroną wielkich drzew, po dwóch ledwie ciszę mącących grzmotach zmieni barwę na zawsze. Dwoje kochanków rozdzielonych przez lata, przez los, przez ludzi i wydarzenia, spotyka się po raz ostatni w parku ich młodości, by nigdy więcej się nie rozstać.

Herbatka z Marią Paula… chciałabym pić ją codziennie, a tak naprawdę całym jej czarem i urokiem upajam się przez dwa tygodnie lata będąc u Dziadków. Jest to herbatka przeplatana historią, różaną konfiturą, słodkim likierkiem, spokojem, błękitem, bielą i szumem morza. Ale wróćmy do początku! Moja Babcia od 20 lat choruje na Alzheimera, dziwnym, ale szczęśliwym faktem jest to, iż jej pamięć zatrzymała się na latach jej wspaniałej młodości. Aby Babcia mogła być szczęśliwa i aby utrzymać z nią kontakt Dziadek tak przeorganizował swoje życie i otoczenie, że ich dom zatrzymał się na wczesnych latach pięćdziesiątych. Niebieski, a raczej błękitny mały domek z ogromnym gankiem stoi na niewielkim wzgórzu brzegu morza,otaczają go wszechdobylskie barwne krzewy i kwiaty, które zaglądają do okien domu jakby chciały sprawdzić czy aby coś w nim się nie zmieniło, wciskają się w każdy zakamarek ganku czarując i otulając barwą i cudownym zapachem wypoczywających tam mieszkańców. Latem w oknach ganku wiszą tiulowe firany osłaniające ganek przed słońcem, które z wiatrem fruwają niczym białe motyle, to wznoszą się w górę, wirują, to znowu opadają w dół mieszając zarazem zapachy orzeźwiającego morza, rajskiego ogrodu i domu, takiego spokoju wychodzącego z domu przez szeroko otwarte drzwi, od wschodu do zachodu słońca. Herbatkę pijemy właśnie na tym tajemniczym, a zarazem romantycznym ganeczku, zawsze po długim spacerze brzegiem morza, podczas którego praktycznie nie rozmawiamy.Dziadkowie trzymają się za ręce, ich twarze promienieją szczęściem i miłością, delikatna sukienka Babci otula jej filigranowe ciałko. Dziadek od czasu do czasu szepce coś jej do uszka, ona uśmiecha się i opiera swą srebrną w słońcu główkę na jego mocnym ramieniu ( hmmm chciałabym w ich wieku być nadal tak szczęśliwą i zakochaną). Gdy na horyzoncie pojawia się domek, delikatnie przyśpieszam i rześkim krokiem wspinam się na wzniesienie, by zaparzyć herbatkę w białym jak obłoczek dzbanuszku. Układam na stoliku białe filiżanki, małe kieliszeczki, karafkę z likierem Dziadka, w miseczce różane konfitury i ciasto drożdżowe, ich ulubione:). Gdy wchodzą na ganek wnoszę herbatkę, oni zasiadają w wygodnych fotelach przy stoliku na którym obrusik delikatnie podryguje z każdym podmuchem wiatru jakby chciał powiedzieć; patrzcie jaki jestem piękny, jak pięknie połyskują moje róże w blasku przedzierających się promieni słońca, jak pięknie komponuję się z białą porcelaną. Nalewam herbatkę do filiżanek, Babcia słodzi ją konfiturą, Dziadek z karafki niczym lampa Alladyna nalewa do kieliszeczków odrobinkę likieru. Podaję ciasto. Chwila ciszy… Łyk herbaty i i i jak za sprawą magicznej różdżki przenoszę się w świat moich młodych Dziadków. Jak mała dziewczynka otwieram szeroko usta i słucham, słucham… Historia przeplata się z miłością, czułością, wzruszeniem i śmiechem. Z każdym łykiem “magicznej herbatki” oddalam się od rzeczywistości. Wpadam w otchłań cudownej, malowniczej przeszłości. Tiulowe motyle wirują, kwiaty i wiatr uzupełniają szczegóły opowieści, woń kwiatów odurza. Czuję się jak w zaczarowanym domku z którego nie chcę wychodzić, nie chcę wracać do rzeczywistości, teraźniejszości. Chcę pić i pić… Biała i delikatna porcelana muska moje usta, schładza je i sprytnie wlewa herbaciany, magiczny eliksir. Jadę z dziadkami bryczką, bawimy się na łące z ogromnymi psiakami, to znowu chowamy się w piwnicy podczas bombardowania. Jestem świadkiem rozkwitu ich miłości, odziedziczenia i remontu domu, narodzin mojego Taty. Poznaję ledwie słyszalnym szeptem najskrytsze tajemnice Rodziny. Moja błogość miesza się zawsze z jakimś dziwnym niepokojem a nawet lękiem, że zaraz w tej chwili z ostatnią kroplą herbaty zakończy się moja podróż. Marzę, aby ktoś wymyślił taki dzbanek, w którym jego herbaciana zawartość nigdy się nie skończy, wtedy moje magiczne chwile trwałyby wiecznie, bez końca…
W moim małym mieszkanku popijam w białej porcelanowej filiżance (prezent od Dziadków) herbatkę, uśmiecham się i przywołuję magiczne chwile… mały, niebieski domek, tańczące w ganku białe tiulowe firany – motyle, wciskające swe łepki kwiaty odurzające swą wonią, szczęśliwe twarze Dziadków i białą porcelanę, w której podawana jest magiczna herbata…
Pozdrawiam:)
stazyz@wp.pl

Wstałam dziś wcześnie rano, postanowiłam zrobić niespodziankę ukochanemu Mężowi i dzieciaczkom …. oj na pewno się im spodoba:). Właśnie wstawiłam do lodówki ukochany torcik bezowy z orzechami i czekoladą Męża …. ciepłe dłonie zaraz zabiorą się za zagniatanie ciasta drożdżowego na ukochaną chałkę synka … zaplotę ją dziś z 6 części tak jak lubi …. posypię mnóstwem kruszonki waniliowej … a dla mnie i córeczki będą te kruche ciasteczka, na którym stempelki wyryły napis “made with love” …. bo właśnie ta niespodzianka to smakołyki i pyszna herbata …. usiądziemy pod krzakiem jaśminu, który właśnie obsypał się kwieciem i pachnie po prostu niebiańsko … tak prosto na trawie, która zagrzało czerwcowe słońce …. my ubierzemy piękne sukienki, a na głowę założymy wianki, które uwijemy z kwiatów lata …. mężczyźni przyniosą pyszne słodkości, a ja zaparzę herbatę …. będziemy ją pić z cieniutkich filiżanek … córeczka, jak to ma w zwyczaju, odegnie paluszek … a synek będzie delikatnie siorbał i prosił o następną filiżankę …. co jakiś czas będą padać na nas płatki jaśminowych kwiatów, a my będziemy sączyć czarodziejski napój i delektować się własnym towarzystwem i zapachem naszych dzieci ….
jolantamarel@wp.pl

Jak czytałam polecenie konkursowe, przyszła mi na myśl herbatka na plaży w ciepłe, letnie popołudnie z moją córeczką i rodzeństwem;) Nie spotykamy się często wszyscy razem i to być może dlatego. Powspominamy stare czasy, gdy byliśmy mali i beztroscy. Nie mam w tej wizji jakiegoś specjalnie wystawnego przyjęcia-jedynie wiklinowy stoliczek nakryty białym obrusem, bukiet polnych kwiatów, ciasteczka i pyszna herbatka w pięknej zastawie plus delikatna bryza morska i przyjemne promienie światła;)

kontakt gachkinga@gmail.com

To miał być dla mnie wyjątkowy dzień – wreszcie poznam ze sobą wszystkich moich przyjaciół. Mam nieliczne grono wiernych i wyjątkowych przyjaciół. Poznałam ich w różnych miejscach, różnych okolicznościach i na różnych
etapach mojego życia. Oni także baardzo się od siebie różnią. Łączy ich jedno – uwielbiają mnie taką jaką jestem, akceptując mnie „w pakiecie” ze wszystkimi zaletami, wadami i dziwactwami typu nieoczekiwany napad ataku śmiechu w najmniej odpowiednich okolicznościach :-) Choć znają się z moich opowieści, wielu nie miało okazji spotkać się ze sobą. Dziś wreszcie nadeszła długo wyczekiwana przeze mnie chwila, gdy będę miała ich wszystkich
razem w jednym miejscu i to, jak się śmieję w duchu sama do siebie, za życia (mówi się, że takim wydarzeniem, motywującym absolutnie wszystkich do przybycia, takim, na które nie wypada odmówić jest pogrzeb – całe szczęście nie musiałam czekać do tego momentu) :-)

Często wyobrażałam sobie tą chwilę – marzył mi się wypad na łono natury, piknik z koszem pełnym łakoci, gdzie z dziecięca swobodą można by poszaleć, pograć w piłkę czy badmintona, zwyczajnie się powygłupiać, zostawiając na boku codzienne troski i zmartwienia dorosłego życia. Przeglądając blogi kulinarne zastanawiałam się, czym wypełnię piknikowy kosz, gdy ta chwila wreszcie nadejdzie.

Los jednak spłatał mi figla – choć poranek wstał względnie pogodny i słońce uparcie przedzierało
się przez ciemne chmury, przegrało ostatecznie z deszczowymi kłębami, i teraz dzień płakał rzewnie deszczowymi łzami.
– Trudno –pomyślałam, spoglądając na przygotowany kosz piknikowy. Kraciasty koc piknikowy trzeba będzie zamienić na kwiecisty obrus i na tak improwizowanej „łące” porozstawiać na stole piknikowe łakocie. Przyznam, że nawet taka pogoda nie była w stanie mi zepsuć radości z dzisiejszego spotkania. Uśmiechnęłam się w duchu, że upieczony na dzisiejsze spotkanie sernik mango-marakuja, z grubą warstwą żółtego puree z mango na wierzchu, będzie pełnił funkcję
naszego słodkiego domowego słońca i na pewno rozpromieni i osłodzi dzisiejszą aurę – „Na szczęście upiekłam go w okrągłej tortownicy” – pomyślałam.

Z rozważań wybudził mnie dzwonek do drzwi. Pobiegłam przywitać gości. W domu rozległ się przyjemny gwar, który zagłuszył bębnienie deszczu o szyby i parapet. Gdy przycichł nieco powitalny gwar, a goście rozsiedli się w pokoju, zaczęłam proponować poczęstunek, wyciągając z koszyka przygotowaną na piknik zastawę. Wtem stało się coś nieoczekiwanego – spodek, który właśnie stawiałam na stole, wyślizgnął mi się z dłoni tak, że wylądował na parapecie okiennym, stamtąd zsunął się przez lekko uchylone drzwi balkonowe (które teraz otworzyły się na oścież) wprost na
balkon. W jednej chwili spodek urósł do potężnych rozmiarów, a jakaś nieznana siła wciągnęła nas na powierzchnie spodka. W ostatniej chwili Piotrek – przyjaciel z dziecinnych lat, chwycił kosz piknikowy, którego zawartości nie zdążyłam rozpakować – jakby czuł, że czeka nas kolejna wspólna przygoda, tym razem znacznie bardziej niesamowita i niewiarygodna, niż te, które przeżywaliśmy wspólnie w dzieciństwie. Wszyscy byli oszołomieni – oto w jednej chwili zwyczajny spodek od filiżanki stał się potężnym latającym talerzem, który porwał osiem dorosłych osób i leciał teraz w nieznanym kierunku. Aga był blada jak ściana, mający lęk wysokości Paweł trzymał mnie kurczowo za rękę,
jedynie Piotrek próbował żartować z całej sytuacji – śmiejąc się, że jako jedyny zachował przytomność umysłu i na pełną
przygód podróż zabrał koszyk z prowiantem. Ja nie wiedziałam co myśleć, nie mógł to być sen – czułam bardzo silny uścisk Pawła, wiatr czochrający fryzurę i pęd lecącego spodka. Rozejrzałam się dookoła, lecz nie było widać już powierzchni ziemi, jedynie puszystą biel chmur. Oto znaleźliśmy się w białej otchłani, chmurnym bezkresie, bez horyzontu… Chociaż zawsze lubiłam spoglądać na chmury wyobrażając sobie kształty, które przedstawiały, obecna sytuacja wcale mi się nie podobała. Nie miałam czasu się jednak zastanawiać nad sytuacją, w której nie
znaleźliśmy, gdyż oto biały bezkres skończył się, jakby go ktoś uciął nożem. Chmura, nad którą lecieliśmy, zaczęła nagle prowadzić w dół, a latający talerz sunął się po niej niczym sanki, po zaśnieżonej górce. Talerz nabierał coraz większej prędkości, tak że trudno było zaczerpnąć tchu, wszyscy trzymali się nawzajem kurczowo, aby pęd powietrza nie
zdmuchnął któregoś z uczestników niezwykłej podróży… Nagle biała chmura skończyła się, a talerz szybował teraz niczym skoczek narciarski, opadając delikatnie w dół.
– To będzie lądowanie bez telemarku – mruknął Paweł, wciąż trzymając moją dłoń, choć już nie tak mocno, zupełnie, jakby oswoił się zlotem i wysokością.
Spojrzałam w dół. Oto krajobraz zmienił się diametralnie, a pod nami widniała potężna, błotnista rzeka. Ku mojemu przerażeniu, spodek leciał wprost w nurt rzeki. I miałam rację, chwilę później spodek dotknął delikatnie tafli wody, ale zaliczył profesjonalne, miękkie lądowanie niczym hydroplan. Dryfowaliśmy teraz leniwie. Żadne z nas nic nie mówiło, zszokowani zarówno tajemniczym porwaniem nas przez spodek, jak i krajobrazem, który ukazał się naszym oczom.
Otóż w „błotnistej” rzece wcale nie płynęło błoto, lecz cudownie aromatyczna kawa. Gdy spodek otarł się wreszcie o brzeg, przycumowaliśmy go i wyszliśmy na powierzchnię.
– Ale heca! Hanuś, jak tys to zrobiła? Myślałem, że zapraszasz nas do siebie, a ten piknik to miał być taki zwyczajny, u Ciebie na działce…- szepnął Piotr. W jego głosie nie było przerażenia, ale zachwyt i ciekawość tego, co nas jeszcze czeka.
– Czy Wy myślicie, że ja to zaaranżowałam? – spytałam.
W tym momencie spojrzało na mnie siedem par zdziwionych oczu:
– A nie? – zapytali niemal jednogłośnie
– Nie!!! i nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, ale mam nadzieję, że to już koniec przygód na dziś….
– Nie wiem jak wy, ale ja jestem okropnie głodny – ta podróż była wyczerpująca – co jest w koszyku? – zapytał Piotrek i zajrzał do środka
– Ale lipa! – Piotrkowi zrzedła mina, gdy zajrzał do środka. – Tu jest tylko piknikowa zastawia, a gdzie wałówka?
– Nooo…wygląda na to że została w domu – miałam naszykowane piknikowe akcesoria, na wypadek, gdyby pogoda pozwoliła jednak na piknik – ale do koszyka nie wpakowałam prowiantu, została w lodówce…
– Świetny piknik – puścił do mnie oko Paweł.
– Wygląda na to panowie, że będziecie musieli coś upolować, jak na prawdziwych mężczyzn przystało – uśmiechnęła się Aga.
Rozejrzeliśmy się dookoła, rzeką płynęła aromatyczna kawa, nad rzeką sterczały, niczym pałki wodne, laski wanilii.
-Tu rosną grzyby! Spójrzcie tam – Łukasz, mąż Agi wskazywał palcem na coś brązowego. Podeszliśmy bliżej. To nie były grzyby, to były muffinki. Zerwałam jedną i podniosłam do ust, cudowny czekoladowy aromat nęcił by spróbować. Nadgryzłam babeczkę, miała cudowny mięciutki miąższ i niesamowity, czekoladowy smak. Kolejny kęs odsłonił pyszne, malinowe nadzienie.
-Mmmmm…-zamruczałam jedynie, by dać znać pozostałym, że pyszne!
– Też chcę spróbować! – zanim się zorientowałam Paweł połknął resztę mojej babeczki.
– Tu jest ich więcej – zawołał Łukasz – i to różne smaki. Trzeba by je do czegoś nazbierać.
-Do koszyka piknikowego, urządzimy sobie muffinkobranie!
Właśnie sięgnęłam do koszyka, by opróżnić go z piknikowej zastawy, gdy Piotrek rzucił żartobliwie:
-Hanka, lepiej nie dotykaj tych talerzy, kto wie, dokąd nas porwie kolejny spodek… Mnie się tu podoba i nie planuję kolejnej podróży, dopóki czegoś nie zjem. Umieram z głodu…
Próbowałam rzucić mu karcące spojrzenie, ale uśmiechnęłam się tylko:
– Kosz jest pusty. Może urządzimy zawody, kto nazbiera najwięcej muffinek? Gotowi? Start!
Roześmiani niczym dzieci, gotowi do słodkiej rywalizacji rozbiegliśmy się w poszukiwaniu babeczek. Co chwilę wykrzykiwaliśmy tylko odkryty nowy smak babeczek:
„Malinowe!”,
„Znalazłem orzechowe”,
„oooo a tu są cytrynowe”,
„kammemowe są pychne” (Piotrek próbował zarekomendować nam babeczki karmelowe, jednak robił to w trakcie degustacji, z pełną buzią).
Gdy nazbieraliśmy pełen koszyk smakowitych muffinów, usiedliśmy nad kawową rzeką i zaczerpnęliśmy napój do filiżanek Zamieszany laska wanilii nabierał cudownego aromatu.
-Ech ty zawsze musisz postawić na swoim. Miał być piknik i jest, i to jaki…-powiedział Paweł.

I tak oto spełniało się moje marzenie o pikniku w gronie przyjaciół.

Pozdrawiam

Hanka

h_anka@wp.pl

Nadchodził wieczór, słońce zbliżało się ku horyzontowi, aby dać odpocząć ludziom po upalnym dniu. Przed wejściem do swojej chaty siedział Kamari. Sześcioletni chłopiec, który mieszkał w niewielkiej wiosce w Afryce wraz z rodziną.
Przesypując w rękach spieczony od słońca piasek, jeszcze raz spojrzał na swoje chude, ciemne dłonie i na osoby, które siedziały w białym namiocie. Pierwszy raz widział ludzi mających inny kolor skóry, jaśniejszy niż on. Kobieta
i mężczyzna przyjechali wczoraj, był wraz z nimi tłumacz z miasta odległego o kilkaset kilometrów. Wczoraj mężczyźni
z wioski podejrzliwie podchodzili do gości, ale coś sobie wyjaśnili i wszystko było już w porządku. Dziewczyna miała
na imię Kasia. Była szczuplejsza niż kobiety we wiosce. Chłopiec uważał, że ma ładny uśmiech, a śmiała się często, szczególnie dzisiaj jak dostała od Kamariego mamy naszyjnik, który teraz miała na sobie. Dzieciom w wiosce jak i również chłopcu spodobał się brodaty mężczyzna, Kasi narzeczony. Podarował dzieciom piłkę i grał z nimi. Słońce zachodziło, więc ludzie z wioski byli gotowi na przyjęcie, chłopiec niezbyt rozumiał co to ma znaczyć. Mama wzięła
Kamariego za rękę i ruszyli z rodzeństwem i tatą do ogromnego namiotu. Zgromadzili się już prawe wszyscy ludzie, ale było wystarczająco miejsca. Namiot był przewiewny, oświetlony dużą ilością pachnących świeczek. Chłopiec
rozsiadł się na miękkiej poduszce, których była wystarczająca ilość, aby każdy siedział. Nagle Kamari dostrzegł, że za gośćmi był stół, a na nim jasne jak blask księżyca, piękne naczynia o nazwie Maria Paula. Przybyszka wyjaśniła, że pragnie aby się wszystkim częstowali, oznajmiła, że rozumie ciężki czas jaki przeżywają z powodu spóźniającej
się pory deszczowej. Dziewczyna powiedziała, że szczęście jest tylko wtedy kiedy można się nim dzielić. Nalewając herbatę do filiżanek, wyjaśniła, że jest to zaczarowany imbryk z którego nie znika herbata, a na talerzykach nie braknie
bułeczek, jeśli jest silna susza. Nastało wśród ludzi wielkie poruszenie, Kamari nie rozumiał dlaczego, ale po pewnym czasie ludzie z wioski uradowani zaczęli się gościć. Chłopcu bardzo smakował poczęstunek, ale pomyślał, że te
piękne naczynia to tylko uwieńczenie przyjęcia, bo ważniejsza jest ich zawartość. Gdy pił herbatę raptem usłyszał, że ktoś go woła. Otworzył oczy i uzmysłowił sobie, że jest w swojej chacie. Pomyślał, że chciałby mieć imbryk taki jaki mu się przyśnił, ale nie tracił czasu na rozmyślanie, bo był przed nim i jego mamą parogodzinny marsz po wodę.
6nastka6@wp.pl

Na swoją wymarzoną herbatkę zapraszam Martynę Wojciechowską – moją idolkę, Terry’ego Pratchetta – coby dowiedzieć się, co mu Śmierć rzekła i czy rzeczywiście była taka miła jaką ją za życia opisywał, oraz Marię Skłodowską-Curie – polkę, której odkrycie zrewolucjonizowało leczenie raka, żeby jej podziękować za badania tak bardzo pomocne w dzisiejszych czasach przez które sama w końcu umarła. Herbatka podana w zestawie Maria Paula to grecka Krokus Kozanis, pyszna, droga( bo z szafranem) i bardzo oryginalna w smaku. Do herbatki podałabym babeczki z bitą śmietaną, bo są po prostu boskie. W tle leciałby Beethoven, mistrz nad mistrzami. A całość odbywałaby się Hogwarcie, bo tam jest po prostu magicznie.

Herbatka zagadka

„Taka oto jest zagadka,
co się kryje herbacianych płatkach”.

Oto temat główny eleganckiego spotkania, które stawia przed jej uczestnikami szczególne zadania. Na parzenie zagadkowego naparu wielkie znakomitości zjechały się do mojego baru. Zaproszeni goście to nie byle, jaka świta, tylko prawdziwa smakoszów elita. Mamy, więc Sherlocka Holmesa i jego wiernego dr Watsona, Herkules Poirot i Philip Marlowe’a. Oto lista osób, która gościć będzie u mnie, by odkryć, co za esencja smaku zaklęta jest na filiżanki dnie. Jako,że niepodzielnie rządy sprawuję w mej gospodzie nie mogłabym zacnych gości zostawić na głodzie. Dwoje się i troje, by stoczyć walkę o ich podniebienia podboje, by smakiem maślanych ciastek i gorącej szarlotki spotęgować ich umysły do działania, aby się wyłoniło się słynne „eureka” z ust jednego waszmości, kto odgadnie smak herbaty, której picie sprawia im tyle przyjemności. Jej smak dotąd nieodgadniony kryje się nie tylko w tajemniczym suszu, a także w pięknym obliczu porcelany Maria Paula i jej animuszu. Każdy z nich chwytając filiżankę zanurza usta w herbacianych
bezdrożach i żegluje po kubków smakowych morzach. Z twarzy zaproszonych widać już błogie uśmiechy, bo wszyscy jak jeden mąż, odkryli sekret herbaty Babci Genowefy. To nie susz nadawał herbacie owej tajemnicy, lecz babcine konfitury trzymane w ciemnościach piwnicy. Po udanym rozwiązaniu zacni goście opuścili, me skromne włości, a każdy z babcinym słoikiem konfitur ruszył dalej rozwiązywać detektywistyczne zawiłości. Dziwnym zbiegiem okoliczności zniknęły także niektóre części serwowanej zastawy, najwidoczniej smak herbaty bez niech nie byłby taki ciekawy. Kontakt: mushimirado@gmail.com